Jaki jest stosunek judaizmu do grzechu pierworodnego?

Judaizm nie twierdzi, że ludzkość jest napiętnowana tzw. grzechem pierworodnym. Judaizm postrzega człowieka w sposób zrównoważony: nie twierdzi, że jest on skażony grzechem (pogląd chrześcijański), ani nie uważa, że jest z natury dobry (pogląd postchrześcijańskiego humanizmu świeckiego). Judaizm uznaje, że człowiek, jako istota obdarzona wolną wolą, ma skłonność zarówno do czynienia zła, jak i dobra, oraz zdolność do wybierania pomiędzy nimi. Skłonność do czynienia zła jest bardziej naturalna (wynika z przyrodzonego egoizmu), natomiast skłonność do dobra kształtuje się przede wszystkim w wyniku socjalizacji – zaszczepiania w człowieku odpowiednich wartości, które skłaniają go do etycznego postępowania.

Tak zwany "Drugi Pesach" czyli Pesach Szeni, opisany jest w czwartej księdze Tory (Bemidbar, rozdział 9).

Bóg przekazał Moszemu, że dokładnie w jeden miesiąc po 14. dniu miesiąca nisan (gdy wieczorem składana była ofiara z jagnięcia), ci ludzie, którzy - z przyczyny nieczystości rytualnej lub nieobecności tego dnia w Jerozolimie - nie mogli uczestniczyć w składaniu ofiary - powinni dokonać tego 14. dnia miesiąca ijar.

Siódmego dnia Pesach (czyli 21 dnia miesiąca nisan) Żydzi przeszli przez morze nazywane Morzem Czerwonym, a także Morzem Traw, Morzem Sitowia lub Morzem Trzcin. Paraszat czytana tego dnia (Szemot 14-15) zawiera opis tego wydarzenia i Pieśń Morza (Szirat hajam) - śpiewaną przez uciekinierów, po cudownym ocaleniu. Dzień ten jest jom tow (pełnym dniem świątecznym), a w diasporze jest nim również następny, ósmy dzień.

Ponad trzy tysiące dwieście lat temu faraon – egipski władca, który zapomniał, jak wielkie były dla Egiptu zasługi Józefa – uczynił wszystkich potomków Jakuba, a więc synów Józefa i jego braci – niewolnikami. Pomimo tego faraon obawiał się Żydów i aby zapobiec powiększaniu się ich liczby, wydał rozkaz mordowania wszystkich niemowląt płci męskiej. Jeden z hebrajskich chłopców – Mojżesz, ocalał (gdy jego matce i siostrze udało się włączyć w jego ratowanie córkę faraona, która go zaadoptowała) i wychował się w pałacu króla. Gdy był już dorosły, zobaczył egipskiego nadzorcę znęcającego się nad hebrajskim niewolnikiem. Wiedział już wówczas o swoim pochodzeniu. Tak bardzo uniósł się gniewem na niesprawiedliwość, że zabił nadzorcę, po czym – uciekając przed wyrokiem faraona – udał się do kraju Midian.

Wiele lat później Bóg wezwał Mojżesza, by wrócił do Egiptu i zażądania od faraona, aby pozwolił ludowi Izraela na powrót do ziemi Kanaan. Gdy faraon nie zgadzał się na uwolnienie Hebrajczyków, Bóg zesłał na Egipt dziesięć plag. Ostatnia z nich była najpotworniejsza: śmierć każdego pierworodnego w całym Egipcie. Poprzedniego dnia Mojżesz nakazał Żydom, aby pokropili nadproża i framugi drzwi krwią baranka. W nocy przyszła śmierć na wszystkich pierworodnych. Krew baranka na framugach drzwi była znakiem, że dom zamieszkiwany jest przez Żydów i Bóg pomijał (hebr. pasach) ten dom. Zaraz po tym, gdy rozpoczęła się ostatnia plaga, faraon ogłosił, że Żydzi mogą opuścić Egipt. Uczynili to w takim pośpiechu, że ciasto, które przygotowywali na chleb, nie miało czasu wyrosnąć. Wyszli więc w tę noc z Egiptu z ciastem niegotowym, z którego można było zrobić tylko cienki placek – macę. Po siedmiu dniach uciekinierzy przeszli przez Morze Czerwone (zwane też Morzem Sitowia), a po czterdziestu dziewięciu dniach, u podnóża góry Synaj, otrzymali od Boga Torę. Po czterdziestu latach osiągnęli Ziemię Obiecaną.

Problemem są nie tylko zachowania antysemickie, ale sytuacja, w której zło nie jest równoważone przez dobro. Kiedy jeden człowiek powie coś haniebnego, a reszta milczy - mówi Rabin Michael Schudrich*

Katarzyna Wiśniewska, Jan Turnau: Czym jest Tora dla wyznawców judaizmu?
 

Co znaczy słowo: "miderabanan"? Spotkałem wyrażenie "dzienny Kidusz jest tylko miderabanan". Nie mogę znaleźć w źródłach dostępnych ogólnie w Polsce (tzn. dla mnie dostępnych) jego znaczenia. Czy oznacza to samo, co "minhag"?

"Jestem kobietą"

Sara Ester Krisp

Nigdy nie zapomnę tego dnia kiedy mój nauczyciel od wychowania seksualnego stwierdził, że nie ma żadnej różnicy między mężczyznami a kobietami. Obejrzałam się w koło zaskoczona tym co przed chwilą usłyszałam zastanawiając się czy inni też tak to odczuli. Przez wiekszą część tego semestru wpajano nam, że wszelkie różnice rasowe lub geograficzne pomiędzy ludźmi nie mają najmniejszego znaczenia i że to jedynie społeczeństwo stara się wbić nam je do głowy.

Najczęściej stosowanym sposobem potraktowania kalendarza jako przestrzeni ponad 300 dni usianych świętami i datami o specjalnym znaczeniu, jest podział na poszczególne odcinki. Aby to morze dni uczynić bardziej przejrzystym, a specjalne wydarzenia były łatwiejsze do zlokalizowania, podzielono rok na dwanaście odcinków, nazywając każdy „miesiącem”.

Witam. Próbuję katolikom przybliżyć znajomość judaizmu.  Do tej pory, nie miałam z tym większych problemów, ale dzisiaj ksiądz wrzucił mi taki tekścik: Talmud (traktat Eruwin 21b, wydanie Soncino): "Synu, bądź bardziej gorliwy w posłuszeństwie do słów Pisma (Talmudu) niż do słów Tory (Starego Testamentu).  "Słyszałaś kiedyś o prześladowaniu w Izraelu Żydów etiopskich za to, że nie znają Talmudu? Odmawia się im ślubów i pochówków i innych służb." Ja twierdzę, że jedyną świętą dla Żydów księgą jest Tanach. On się upiera, że Talmud. Pomóżcie, proszę.

(Na pytanie postawione przez R.M. odpowiada  "The 614 Commandment")

Rabin Adin Steinsaltz 

Modlitwa jest szczególną formą wyrazu uczuć religijnych i relacji człowieka z jego Stwórcą. Rzecz jasna istnieje wiele innych sposobów ekspresji tych uczuć - od ustalonych rytuałów po te działania, w których człowiek daje wyraz swojemu podporządkowaniu woli Boga poprzez czynienie czegoś lub powstrzymywanie się od jakichś działań.

Na przestrzeni wieków Żydzi mieszkali w rozproszeniu, pielęgnując swe tradycje, zwyczaje. Z czasem poczęły się różnicować tradycje liturgiczne. Należy jednak podkreślić, że wszystkie mają jeden rdzeń, a główna struktura najważniejszych modlitw i ich kolejność są zawsze identyczne. Różnice dotyczą detali - szczególnie obecności pijutim (poezji religijnej), a także małych zmian w kolejności pomniejszych modlitw, błogosławieństw, czasem wręcz bardzo drobnych zmian w użyciu konkretnego słowa lub jego wymowy.