Najczęściej stosowanym sposobem potraktowania kalendarza jako przestrzeni ponad 300 dni usianych świętami i datami o specjalnym znaczeniu, jest podział na poszczególne odcinki. Aby to morze dni uczynić bardziej przejrzystym, a specjalne wydarzenia były łatwiejsze do zlokalizowania, podzielono rok na dwanaście odcinków, nazywając każdy „miesiącem”.

Chasydzcy mędrcy patrzą na nie z nieco odmiennej perspektywy.

Te dwanaście miesięcy postrzegają jako dwanaście twarzy roku,  przez co  specjalne wydarzenia miesiąca nadają mu odpowiedni charakter,  nastrój. Idąc drogą takiego rozumowania, święta żydowskiego kalendarza  nie są jedynie wyspami  w morzu nudnego czasu, ale wykładnikami duchowego charakteru poszczególnych miesięcy. Osiem dni święta Pesach intensyfikują specyfikę  miesiąca Nissan, miesiąca odkupienia. Purim jest jednodniowym wybuchem niepohamowanej radości, która charakteryzuje miesiąc Adar; trwoga przed Rosz HaSzana i Jom Kipur i radość doświadczenia pojednania w Sukot są wykładnikami rozmaitych elementów  w „ukoronowaniu”  B-ga jako króla wszechświata, który jest osnową miesiąca Tiszrej.

Innymi słowy, dwanaście miesięcy żydowskiego kalendarza to dwanaście specyficznych okresów czasu oddziaływujących  na siebie, każdy z własnym unikalnym charakterem. Święta są jakby górami i dolinami w charakterach czasu, które wywierają dobitny wpływ na ogólne właściwości miesięcy.

Ostatni Szabat każdego miesiąca – który może odbyć się pomiędzy 23 a 29 dniem miesiąca – jest Szabatem Mevarchim  HaChodesz – Szabat błogosławiący miesiąc”   Podczas tego Szabatu odmawia się specjalne modlitwy, błogosławieństwa na nadchodzący Nowy Miesiąc – Rosz Chodesz i wnosi się prośby do B-ga „o ponowienie…dla życia, pokoju, dla szczęścia i radości, dla ratunku i pocieszenia..”  Stosownie do nauk chasydzkich,  „błogosławieństwo miesiąca”  jest pokarmem i energią duchową dla nadchodzącego miesiąca.

Tak więc, ostatnie dni zamykające każdy miesiąc, są unikalnym fenomenem – zespalają przestrzeń w której nakładają się na siebie czasy o różnych charakterach. Dla przykładu – któryś  Szabat może być 25 Aw. Jako taki, jest integralną częścią miesiąca Aw, którego właściwością jest „żałoba i pocieszenie”, żałoba po  zniszczonej Najświętszej Świątyni i załamaniu się naszych relacji a B-giem, oraz pocieszenia w nadziei na odbudowę. Ale w tym samym czasie mamy również Szabat i błogosławieństwa z którymi wchodzimy w nadchodzący miesiąc Elul – miesiąc charakteryzowany boskim miłosierdziem i zażyłością z B-giem.

I taka jest też prawda o każdym Szabacie Mevarchim: zakorzeniony w jednym miesiącu i jego właściwościach, przenosi niejako te właściwości w nadchodzący miesiąc, stymulując  przepływ duchowej energii, nasyca następne dwanaście odcinków czasu które zawiera nasz kalendarz.

I tu mamy naukę, w jaki sposób chcemy wykorzystać doświadczenia z różnych okresów naszego życia.

Często docieramy do punktu w naszym życiu, który inspiruje nas do „odwrócenia karty”, do ponownej oceny naszej przeszłości, do regulacji, a nawet radykalnej zmiany naszych wizji i podejścia do życia. Również często - to wraz z „zerwaniem” z przeszłością, wyrzekamy  się wcześniejszych osiągnięć. To tak, jakby wszystko co robiliśmy do tej pory, miało by być zastąpione naszym „nowym ja”.

Ale jak co miesiąc, Szabat Mevarchim uczy nas o różnych,  a nawet przeciwstawnych cechach postaci łańcucha czasu, w którym każda nauka  przerasta wartością nauki poprzednie. Tak – nowy rok, miesiąc, tydzień, dzień, godzina czy moment naszego życia – zawsze powinien prowokować nas do nowego rozumienia, nowych uczuć, osiągania nowego: sam fakt, że przeszliśmy z jednego terminu do innego oznacza, że musimy wykorzystywać nowe możliwości ukryte w nowym środowisku. Jednocześnie, jednak trzeba doceniać, jak bardzo jest „błogosławioną” każda nowa chwila, wzbogacona doświadczeniami upływającej chwili, która ożywia i wzbogaca własne zalety i osiągnięcia.

Na podstawie nauk Rebe Lubavitcher, Rabbi Menachem Mendel Schneerson, opracował Yanki Tauber.

(Tekst ze strony chabad.org. Przekład własny G.E.Kafka)