W tych latach 1939-1945 na teren Palestyny przedostało się około 90 tysięcy Żydów.

W marcu i końcu sierpnia 1939 r., w ramach trzech mobilizacji w Polsce powołano pod broń 1,1 miliona obywateli, w tym 150 tys. Żydów (stanowili niespełna 18% stanu polskiej armii). Żydzi polscy aktywnie zaangażowali się w zbieranie środków finansowych na uzbrojenie polskiej armii, a następnie uczestniczyli w budowie umocnień fortyfikacyjnych

Początek okupacji niemieckiej w Polsce

W 1939 r. w Polsce żyło 3,5 miliona Żydów, czyli 10% ogółu ludności, w tym w Warszawie 380 tysięcy. Przed wojną Żydzi stanowili 31% mieszkańców Warszawy, 32% Lwowa, 43% Białegostoku. W małych miasteczkach (sztetlach) Żydzi stanowili często ponad 50% mieszkańców. Można przyjąć, że w II RP żyło 3,5 mln Żydów, co oznacza, że stanowili oni ponad jedną dziesiątą populacji. Było to największe skupisko Żydów w ówczesnej Europie i drugie co do wielkości na świecie - po USA. Polscy Żydzi majątek swój szacowali na 10 miliardów złotych, udział w handlu na 52%, w przemyśle i rzemiośle na 42%, do budżetu państwa wpłacali 28% wszystkich wpływów. Wśród lekarzy 33,5% to byli Żydzi, adwokatów 53%. Na 103 teatry było 15 żydowskich. Żydzi wydawali 160 tytułów gazet i czasopism o dziennym nakładzie 790 tysięcy egzemplarzy.

1 września 1939 r. wojska niemieckie rozpoczęły agresję na Polskę.

W polskich oddziałach walczyło około 150 tysięcy Żydów, z których wielu odniosło rany lub zginęło. Straty w zabitych i zaginionych żołnierzy pochodzenia żydowskiego w kampanii wrześniowej 1939 r. wojskowi i historycy polscy oceniają jako bardzo wysokie. Przypuszcza się, że zginęło 32.216 żołnierzy żydowskich (tak podają źródła żydowskie).
    Do niewoli trafiło 34-64 tysięcy żydowskich jeńców wojennych. Niemcy potraktowali ich dość różnie. Część najpierw skierowali do stalagów w Prusach Wschodnich, a następnie zwolnili do domów. Ale w dwa czy trzy lata później wraz z rodzinami zostali oni wywiezieni do Treblinki, Bełżca oraz Oświęcimia i tam zagazowani. Z drugiej połowy część skierowano do obozu w Lublinie, gdzie ich w większości wymordowano, a reszta zmarła z głodu. Pozostałych w Niemczech oficerów przeważnie także wymordowano z wyjątkiem około 200 z Oflagu VIB.

3 września 1939 r. Wielka Brytania i Francja wypowiedziały wojnę Niemcom, lecz nie podjęły żadnych działań wojennych.

6 września 1939 roku utworzono centralne dowództwo oddziałów Haganah w Palestynie. Głównym dowódcą został Yaakov Dori (1899-1973).
    12 września Haganah i Irgun (Etzel) ogłosiły zakończenie walki z Brytyjczykami i dołączenie do wojny przeciwko Niemcom. Równocześnie pierwsi żydowscy ochotnicy zaczęli zgłaszać się do brytyjskiej armii w punktach rekrutacji w Palestynie i Egipcie. Ogółem 135 tys. Żydów z Palestyny wstąpiło do brytyjskiej armii.

17 września 1939 r. wojska radzieckie napadły na Polskę. Na polskich ziemiach, które znalazły się pod okupacją sowiecką było ponad 1.300 tys. Żydów. Do niewoli sowieckiej trafiło 20 tysięcy żydowskich jeńców wojennych, z których większość skierowano do "stroj batalionów", czyli karnych obozów pracy, i doczekali się albo wezwania do armii Andersa, albo w rok później poszli do Berlinga. Swoich oficerów nie znaleźli nigdy. Zostali rozstrzelani w Katyniu, Charkowie i Miednioje razem ze swoimi polskimi kolegami oficerami. Dodatkowo 31 oficerów rezerwy WP pochodzenia żydowskiego zostało rozstrzelanych przez ukraińskie NKWD w różnych więzieniach w ramach "akcji odpryskowej" wobec sprawy katyńskiej, czyli zlikwidowania 7 tysięcy przedstawicieli polskiej inteligencji.

21 września 1939 r. Reinhard Heydrich (szef Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy) przedsięwziął "pierwsze kroki w ostatecznym rozwiązaniu kwestii żydowskiej". Zalecono bezwzględną działalność policji względem Żydów oraz określono zakres działalności specjalnych grup zwanych Einsatzgruppen. Oddzielne rozporządzenie dotyczyło przesiedlania Żydów z terenów Rzeszy na ziemie polskie będące pod okupacją. Na terenie okupowanej Polski miały być tworzone duże skupiska żydowskie w gettach z lokalnymi władzami żydowskimi (Judenrats).

23 września 1939 r. władze niemieckie zakazały Żydom posiadania odbiorników radiowych.

/zrodło:izrael.badacz.org/