Tem przepis również otrzymaliśmy od Dawida z Torunia. Pyszny !

Kugele:

1kg ziemiakow
5 sprawdzonych jajek
4-5 cebul
0,5 szklanki oliwy
4 lyzki maki pszennej
2-3 lyzek maki kartoflanej
1 plaska lyzeczka proszku do pieczenia
sol i piepsz do smaku

Ziemiaki, wiadomo obieramy i scieramy na tarce lub mikserem. Starte ziemiaki wylewamy na sitko aby pozbyc sie wody z ziemiakow. Wazne zebysmy nie wyciskali tej wody. Dodajemy cebule, ktorej czesc kroimy w kosteczke i szklimy na oliwie, a czesc scieramy na tarce i mieszamy wszystko z utartymi ziemiakami. Dodajemy reszte skladnikow.  i mieszamy wszystko recznie. Rozgrzewamy wczesniej piekarnik do 250 s. Wkladamy do rozgrzanego piekarnika blaszke z odrobina oliwy i rozgrzwamy. Kiedy blaszka jest bardzo goraca wlewamy mase i wstawiamy do piekarnika, zmniejszamy temperature do 200 s. i tak pieczemy przez 45 min do godzinki.

Przepis ten otrzymałam od Davida z Torunia, którego gościliśmy niedawno w naszej Gminie.

Mieliśmy okazję zachwycać się smakiem chałek, które David własnoręcznie upiekł i przyniósł na Szabat.

Chalki -  pisze Dawid - z nimi jest troche zabawy...(A my zapewniamy że warto!!!)

Własciwie to jest kilka rodzinnych przepisow, pomieszanych i polaczonych w mojej mamy i Sary wlasny przepis:-)

2,5 kg maki pszennej, przesianej przez sitko
kostka drozdzy
ok. 700ml wody
szklanka oleju
cukier do smaku
3 cale sprawdzone jajka
2 zoltka
sol do smaku

Okolo 8 godzin przed robieniem wlasciwego ciasta na chalki trzeba zrobic zaczyn. Do tego bedzie potrzebna dosc spora miska, 500ml wody letniej, kostka drozdzy, cukier (7 lyzeczek) i ok. 1kg maki. Wszystko razem mieszamy i zostawiamy zaczyn na 8 godzin aby zaczal pracowac. Po 8 godzinach dodajemy reszte zkladnikow i mieszamy je dokladnie. wiadomo, jezeli chcemy aby chalki byly bardziej slodkie, dodajemy wiecej cukru, jezeli maja byc bardziej slone, wiecej soli. Wyrobione ciasto zostawiamy na 2-3 godzin aby wyroslo. Co godzine powinnismy ciasto ugniatac energicznie przez 5 minut i odstawiac z powrotem do wyrosniecia. Po 3 godzinach pleciemy chalki z 6 warkoczy ciasta. Uformowane chalki smarujemy zoltkiem rozcienczonym z odrobina zimnej wody i posypujemy makiem, sezamem. Ponownie zostawiamy je na godzinke do wyrosniecia. Po godzinie rozgrzewamy piekarnik do 250 s. Wkladamy chalki i po uplywie 15 minut zmniejszamy temperature do 180 s. W takiej temp. pieczamy chalki przez 35 min.

As long as the Jewish spirit is yearning deep in the heart,

With eyes turned toward the East, looking toward Zion,

Then our hope - the two-thousand-year-old hope - will not be lost:

To be a free people in our land,

The land of Zion and Jerusalem.

                                                                                                                              17.07.2009

Rzekł Najwyższy do Mojżesza: „ Pomścij Izraelitów na Midianitach. Potem zostaniesz przyłączony do twoich przodków”. Rzekł więc Mojżesz do ludu: „Przygotujcie spośród siebie mężów na wyprawę wojenną przeciw Midianitom; mają im wymierzyć pomstę Pana. Poślijcie na wyprawę wojenną po tysiącu ludzi z każdego pokolenia izraelskiego”. (Bamidbar 31: 1-4). Raszi komentuje: Mojżesz powiedział, etc. – Pomimo, że usłyszał on, że jego śmierć związana jest z ową wyprawą, z radością wykonał on to zadanie, bez zwłoki. (Raszi, Bamidbar 31:3).

  Midrasz podkreśla ową ideę: „Rabin Jehuda zauważył: Gdyby Mojżesz chciał żyć jeszcze kilka lat dłużej, mógłby, jako, że Najwyższy powiedział mu: „pomścij”, a potem będziesz „przyłączony”. Jego śmierć połączona została z ukaraniem Midjanitów. Mogłaby zostać opuźniona. Jednak tekst informuje cię o wspaniałości Mojżesza, który pomyślał: Miałaby zemsta Izraelitów być opuźniona ze względu na moje dłuższe życie? Natychmiast przemówił do ludu: uzbrójcie ludzi z pośród siebie, na potrzeby wojny.

    Kiedy rabin Krakowa, Joel Sirkisz (Bach), ukończył pisanie swego wielkiego dzieła, o tytule: „Nowy Dom” (hebr: „Beit Hadasz”), będącego komentarzem do dzieła „Tur” autorstwa rabina Jakowa ben Aszera, oddał swój manuskrypt rabinowi Natanowi Nata Szapira (autora Megale Amukot), by ten przeczytał tekst po raz pierwszy i wypowiedział swoje uwagi, równocześnie szukając wydawcy dla „Nowego Domu”. „Megale Amukot” zwlekał ze swą odpowiedzią i kiedy Bach stracił cierpliwość bezpośrednio zapytał Megale Amukot o jego zdanie. Dla Natan Szapira nie było wygodne opublikować książkę Bacha, jednak zdecydował się on to zrobić, ponieważ doceniał on ważność studiowania praktycznej chalachy, jaką był z pewnością komentarz do najważniejszego dzieła owych czasów w tym zakresie– dzieła Tura..

    Kiedy druk kolejnych tomów dzieła Bacha opuźniał się, podejrzenie padly na wydawcę. Jednak małe dochodzenie dowiodło szokującej prawdy-to sam Natan Szapira opóźniał wydanie Bacha.

    Rozgniewany Bach spotkał Natana Szapira i  poskarżył się na jego dziwne zachowanie. Twarz „Megale Amukot” zasmuciła się lekko, kiedy musiał wytłumaczyć, dlaczego zachował się w ten sposób.  “Twoje dzieło jest wspaniałe i oczywiste jest, że zasługuje na wydanie – wyjaśniał – jednak problem polega na tym, że twa książka jest naprawą (tikun), jakie musisz przynieść temu światu i wraz z zakończeniem owego tikunu, nie będziesz miał już nic więcej tu do zrobienia i będziesz wtedy musiał udać się do Jesziwy Mala ( tj: umrzeć)

    Pomimo ostrzeżenia, znając cenę, jaką będzie musiał zapłacić, Bach pośpieszył się do wydawcy książki.

    Bach rzeczywiście nie doczekał tego, by ujrzeć wydanie całego swego dzieła. Przed ukazaniem się ostatniego tomu „Beit Hadasz” zachorował na ciężką chorobę i odszedł z tego świata dokładnie w czasie wykonywania poprawek edycyjnych do druku ostatniego tomu, będącego komentarzem do Ewen Ha-Zahar Tura. Słowa Natan Szpira stały się rzeczywistością, kończąc druk swego dzieła, Bach ukończył swój tikun i mógł opuścić ten świat, jak zapowiadał kabalista „Megale Amukot”.

    Jedna uwaga na ten temat:

    Bach nie byłby w stanie przedłużyć swego życia, gdyby nawet chciał i gdyby zastosował się do przestrogi Megale Amukot, zapłaciłby bowiem wtedy za wszystkie lata swego życia w jakiś inny sposób. Przykładem na to jest np. Jehoszua Ben Nun, opisany przez naszych rabinów z tamtych lat: „...I powiedziano w midraszu, że Jehoszua zrobił tak, że kiedy przybył, by walczyć z 31 królami powiedział:, Jeśli zabiję ich wszystkich natychmiastowo, umrę, jak stało się z Mojżeszem po walce z królami Midjanickimi. I cóż on począł? Rozpoczął wojnę, ale opóźniał swą walkę, jak jest powiedziane: „Wiele dni wojował Jehoszua z królami” . Przemówił do niego Najwyższy: Tak było? Skracam twe dni o dziesięć lat. I tak Mojżesz żył 120 lat a Jehoszua tylko 110, jak napisane jest: „Wiele zamierzeń jest w sercu człowieka, lecz wola Pana się ziści.” (Księga Przysłów 19:21). Na podstawie tego midrasza zastanowić możemy się, czy może również Mojżesz nie był w stanie przedłużyć dni swego życia, nawet gdyby odroczył walkę z Midjanitami, co jest przeciwne do słów Midrasza, który komentuje Raszi.

    Szabatu pełnego radości

Rabin Boaz Pash - Tłumaczyła Daniela Malec
Dziękujemy organizacji Shavei Israel za udostępnienie tekstu  

                                                                                                                                   14 lipca 2009 r.

Jestem człowiekiem już nie młodym i w życiu spotkało mnie wiele niespodzianek ale ta, z którą spotkałem się ostatnio była niespodzianką niebywałą i nigdy w życiu nie przypuszczałem, że spotka mnie to wydarzenie - nie spodziewałem się nigdy przeżyć takiego rodzaju doznania..

Wydawca: Nisza

 Rok wydania: 2009 Bohater

Autor: Piotr Paziński 

 Pensjonatu odwiedza miejsce, gdzie jako dziecko bywał z babcią - żydowski dom wypoczynkowy pod Warszawą, dawniej pełen życia, dziś zaludniony duchami przeszłości. Stwarzając na nowo rzeczywistość, która zginęła w odmętach czasu, Piotr Paziński unika patosu, za to sprawnie operuje ironią i humorem. To powiastka filozoficzna o trwaniu, przemijaniu i rozpadzie, a zarazem literacki głos trzeciego pokolenia po Holokauście.

 Justyna SobolewskaPolityka"

Dzięki wsparciu Fundacji Ochrony Dziedzictwa Żydowskiego ukazała się książka prof. Kazimierza Urbana "Cmentarze żydowskie, synagogi i domy modlitwy w Polsce w latach 1944-1966 (wybór materiałów)", opublikowana przez krakowski Zakład Wydawniczy "Nomos".Jest to obszerna, licząca ponad 800 stron publikacja, stanowiąca zarówno wspaniałe źródło do badań naukowych, jak i interesującą lekturę dla wszystkich, którym bliska jest powojenna historia polskich Żydów. Książkę można zamówić wysyłając email na adres Fundacji: Ten adres email jest ukrywany przed spamerami, włącz obsługę JavaScript w przeglądarce, by go zobaczyć  

Książka, którą Wy pomogliście nam stworzyć!

Z satysfakcją informujemy naszych Czytelników, że wydawnictwo Tora Pardes we współpracy z naszym Stowarzyszeniem opublikuje w lipcu książkę "Judaizm bez tajemnic" stanowiącą zbiór odpowiedzi na ponad czterysta pytań dotyczących zagadnień związanych z judaizmem, które ukazały się w ciągu ostatnich czterech lat na naszej stronie.

Przewodnicząca naszej Gminy Alicja Kobus, została zaproszona do Ultrechtu, do tamtejszej Gminy Żydowskiej. Oto krótka relacja: 

"25 czerwca br odbyło sie bardzo ciekawe i wzruszające spotkanie z przedstawicielami Gminy Żydowskiej w Ultrechcie - Holandia. Spotkanie to miało na celu zapoznanie się i zjednanie przyjaciół dla odbudowy synagogi w Poznaniu.

 02.07.2009

Rabin Jom Tow z Milhauzen kontynuuje polemikę/debatę z chrześcijanami. W swym dziele „Jamei Meriba” pisze tak:  I oświadczył Wiekuisty Mojżeszowi i rzekł: „Weźmiesz laskę i zbierzesz całe zgromadzenie - ty i Aron, brat twój, a przemówicie w ich obecności do skały, aby wydała wody swe; i tak wyprowadzisz im wodę ze skały i napoisz zgromadzenie i dobytek ich”. I wziął Mojżesz laskę z przed oblicza Wiekuistego, jako mu rozkazał. I zgromadził Mojżesz i Aron lud przed skałą, i rzekł do nich: „Posłuchajcież, przekorni, czyż ze skały tej, wydobędziem wam wodę?” Zatem podniósł Mojżesz rękę i uderzył w skałę laską swą dwukrotnie, - a wypłynęły wody obfite, i napił się lud i dobytek jego. (Bamidbar 20: 7-11)

    Tradycja chrześcijańska wyjaśniała dwukrotne uderzenie laską o skałę w ten sposób, że pierwsze uderzenie Mojżesza były wzdłuż skały a drugie- wszerz, i w ten sposób zaznaczony został na skale kształt krzyża, z którego to krzyża popłynęła woda.

    Dziwna to teza. Jednak Rabin Jom Tow odnosi się do niej z powagą i udowadnia jej błąd.

    Zadaje on pytanie- w wersecie Tory czytamy, że Mojżesz podniósł rękę swą jeden raz, ale uderzył dwukrotnie. Jak możliwe jest, że przy jednorazowym podniesieniu ręki uderzył dwukrotnie, przecież koniecznie jest podnieść rękę jeszcze raz by uderzyć ponownie.

    Dlaczego – pyta ponadto - wody wypłynęły dopiero po drugim uderzeniu skały a nie po pierwszym? Jaka jest pomiędzy tymi uderzeniami różnica?

    Rabin Jom Tow proponuje w tym miejscu nowe rozwiązanie, mówiące o tym, że Mojżesz podniósł rękę istotnie jeden raz, także uderzenie było tylko jedne. Jednak naturą silnego uderzenia patykiem jest to, że uderzeniu patyk odskoczy do tyłu i opadnie z powrotem by uderzyć znów. Dlatego też, jedno podniesienie ręki zaowocowało dwoma uderzeniami – jednym, bezpośrednio zamierzonym przez Mojżesza, drugim – będącym wynikiem odbicia po mocnym uderzeniu.

    Pierwsze uderzenie było konsekwencją siły Mojżesza (siły jego gniewu – nieposłuszeństwa). Dopiero, kiedy padło drugie uderzenie, będące siłą B-ga, wtedy wypłynęła woda.

    I to jest odpowiedź w debacie z chrześcijanami zaprzeczające ich twierdzeniom, że jedno z uderzeń wykonane było wzdłuż skały a drugie wszerz, znacząc kształt krzyża.

    Tak pisał Rabin Jom Tow z Milhauzen w swym wielkim dziele.

Szabat Szalom

Rabin Boaz Pash - Tłumaczyła Daniela Malec
Dziękujemy organizacji Shavei Israel za udostępnienie tekstu

 Zdjęcia z wizyty Alicji Kobus, przewodniczącej naszej Gminy, w holenderskiej Gminie Żydowskiej w Ultrechcie.

Relacje z wizyty ukażą się niebawem w "Wydarzeniach"