Spotkanie to odbyło sie w Seminarium Gnieżnieńskim w dniu 12 stycznia 2009 roku.

Tematem były stosunki polsko-niemieckie. 

Z ramienia naszej Gminy wystąpił i opisał: Baruch Szajnerman

Kiedy wykładowczyni Gimnazjum nr 2 we Wrześni pani Justyna Marchwicka zaproponowała mi bym dołączył do ich grupy, która ma zamiar udać się na dzisiejsze spotkanie w Gnieźnie, ucieszyłem się i oczywiście chętnie zgodziłem. A kiedy potem dowiedziałem się jeszcze, że wykład mieć będzie ksiądz pochodzenia niemieckiego, zgodziłem się tym bardziej. Jestem zwykłym i prostym człowiekiem, nie odgrywam żadnej roli w życiu społecznym ani we władzach żadnych i nie mam możliwości w jakiś sposób wesprzeć dialog chrześcijańsko-żydowski - ale ponieważ doceniam go i oceniam bardzo znaczenie jego, toteż chcę by chociaż przez obecność swoją tutaj mojej skromnej osoby symbolicznie niejako przyczynić się do niego.

Dialog jest to rzecz doniosła i potrzebna - nawet konieczna moim zdaniem. Mam już lata swoje jestem jak widać w wieku podeszłym - dane mi było w ciągu życia mojego być świadkiem wielu ważnych niemal dziejowych wydarzeń; wiele z nich przeżyłem, zapamiętałem i oceniam dzisiaj.

Mam tu na myśli szczególnie stosunki panujące kiedyś pomiędzy Żydami i ich chrześcijańskim otoczeniem. Nie chcę się nad nimi teraz rozwodzić, jedynie zaznaczyć, że nie były one przykładne a w latach wojny wprost tragiczne dla nas. Przeżywałem je i doznawałem osobiście - toteż przyznam, że nigdy nie miałem nadziei dożyć czasów dialogu pomiędzy wyznawcami chrześcijaństwa i judaizmu toczącego się obecnie w kraju naszym. Szczerze cieszę się z tego bardzo. Nowe uwarunkowania, które pojawiły się w ostatnich dziesięcioleciach spowodowały zmiany w podejściach do niektórych założeń religijnych tak w judaiźmie jak i w chrześcijaństwie a zaowocowało to potrzebą wszczęcia dialogu między oboma wyznaniami monoteistycznymi.

Oczywiście, dialog ten nie jest łatwy bo przyznać trzeba, że różnice istnieją - ale to okazało się nie być przeszkodą i po obu stronach znaleźli się ludzie, którzy podjęli się go prowadzić mimo tych różnic i innych trudności. Dzięki temu rozmowy są prowadzone.

W tradycji żydowskiej powiada się, że Bóg jedynie dlatego utrzymuje nasz świat przy istnieniu, że żyje na nim 36 sprawiedliwych - w pojęciu 36 ludzi bez skazy żadnej. Ja, w głębi duszy przekonany jestem, że wśród biorących udział w dialogu znajdują się też i sprawiedliwi - i to po obu jego stronach. Wszystkim uczestnikom dialogu jesteśmy wdzięczni za ich trud i wysiłek, i mamy nadzieję, że w przyszłości przyniesie on korzyści wymierne dla nas wszystkich.

Przyznam się, że mi osobiście nie sprawia trudności wielkiej myśl o dialogu, zarówno polsko-żydowskim jak też i żydowsko-niemieckim. Powodem tego jest moje pochodzenie między innymi.

Pochodzę z rodziny mieszanej polsko-żydowskiej - ojciec był polskiego pochodzenia a matka żydowskiego.

Ponieważ według prawa i tradycji żydowskiej narodowość dziedziczy się po matce a nie po ojcu - dlatego jestem Żydem. Ale owo mieszane moje pochodzenie sprawia, że bliska mi jest zarówno kultura i tradycja żydowska jak i polska i w sercu jak i w duszy mojej mają one równorzędne miejsca. Ta też okoliczność sprawia, że wszelkie nieporozumienia i sprzeczności w stosunkach polsko-żydowskich przyjmuję jako rzeczy nienormalne i niestosowne, wręcz bolesne. I stąd mój tak pozytywny stosunek do dialogu polsko-żydowskiego.

Nie inny też jest mój pogląd na stosunki żydowsko-niemieckie. Chociaż okres wojenny pozostawił w pamięci mojej jak najgorsze wspomnienia - jednak po upływie tych kilku dziesiątków lat dzisiaj staram się patrzeć na naród niemiecki inaczej niż onegdaj, tuż po wojnie. Staram się uświadamiać sobie, że naród ten to nie tylko okres drugiej wojny światowej, to także i jego kultura. A kultura niemiecka jest wielka i stworzyła arcydzieła na miarę światową - tak w nauce jak i we wszystkich dziedzinach sztuki. I należy to zawsze uzmysłowić sobie i odpowiednio docenić. Dlatego i dialog polsko-niemiecko-żydowski jest czymś jak najbardziej pożądanym.

Uświadamiam sobie też jak wielkim obciążeniem duchowym, psychicznym jest dla większości Niemców świadomość, iż właśnie z powodu hitlerowskich władz niemieckich dokonała się zagłada narodu mojego. Wyobrażam sobie ich smutek i żal ze współudziału wielu Niemców w tej zbrodni. I w ludzkim odruchu chcąc przyjść im z pomocą w udźwignięciu tej winy chcę byśmy spojrzeli na Zagładę jak na wydarzenie, które przydarzyło się nam wszystkim, które w stopniu jednakowym i równym dotyczy każdego z nas.

Spójrzmy na siebie jak na wielką rodzinę ludzką, w której doszło do tego bolesnego zdarzenia. I jak członkowie jednej rodziny ludzkiej przyrzeknijmy sobie wspólnie, że razem dążyć będziemy do ułożenia stosunków wzajemnych by już nigdy w przyszłości nie spotkało nas coś podobnego. Jak bracia pomóżmy Niemcom udźwignąć ciężar ich bólu.

Zarówno chrześcijanie jak i my Żydzi oczekujemy nadejścia Mesjasza. Ale tradycja żydowska powiada również, że koniecznym warunkiem ze strony naszej jest byśmy się przygotowali na przyjęcie odpowiednie Jego osoby. Jest to wymóg byśmy nauczyli się wszyscy żyć w pokoju, poszanowaniu wzajemnym, miłości i dobroci jak i wyrozumieniu.

Wyznaczniki te są również i wyznacznikami naszego dialogu; jeżeli więc rzeczywiście pragniemy nadejścia Mesjasza nie pozostaje nam nic innego jak dialog.

I na koniec pozwólcie mi zwrócić się do Was z pewnym przesłaniem, właśnie dla wspomożenia wysiłków ku polepszeniu stosunków między Polakami Niemcami i Żydami, dla poparcia dialogu między religijnego: Pomagajmy sobie nawzajem w wysiłkach dla poprawy naszych wzajemnych stosunków - wtedy pan Bóg widząc to też nam pomoże. Módlmy się wspólnie o powodzenie w tym kierunku - to pan Bóg widząc to na pewno nas wysłucha. Kochajmy się wzajemnie i szanujmy - a pan Bóg widząc to też nas pokocha. Baruch Szajnerman