1 października 1941 r. rozpoczęła się masakra Żydów w Wilnie. Do 22 października zamordowano 33.500 Żydów.

W październiku 1941 r. rozpoczęły się masowe deportacje Żydów z Niemiec i Austrii do gett w Generalnej Guberni.

7 października 1941 r. władze niemieckie wydały rozkaz nakazujący siłom zbrojnym Wermachtu na froncie wschodnim ściśle współdziałać z grupami operacyjnymi SS (Einsatzkommando). Dowódcy wyjaśniali, że jednym z celów operacji wojennych prowadzonych na obszarach wschodnich jest całkowite wyniszczenie ludności żydowskiej. Fala egzekucji rozlała się po całym wschodnim terytorium Europy.

W dniach 13-14 października 1941 r. Niemcy przeprowadzili masową egzekucję 37 tys. Żydów w Dniepropetrowsku na Ukrainie.

15 października 1941 r. generalny gubernator Generalnej Guberni Hans Frank wydał rozporządzenie wykonawcze, karzące karą śmierci osoby udzielające pomocy Żydom. W zasadzie niemieckie prawodawstwo zrównało status prawny Żydów i Polaków. W żadnym innym okupowanym przez Niemców kraju nie obowiązywało równie ostre prawo karne.
    W czasie trwania II wojny światowej Polska była jedynym krajem, w którym kara śmierci groziła każdemu, kto ukrywał, pomagał, a nawet podawał żywność Żydowi.
    Za pomoc udzielaną Żydom poniosło śmierć ponad 900 Polaków (brak dokładnych danych). Po wojnie żydowski Instytut Pamięci Narodowej - Yad Vaschem w Jerozolimie, przyznał medale "Sprawiedliwy wśród narodów świata" ogółem 19 tysiącom osób, w tym ponad 5 tys. to Polacy. Liczba uznanych za sprawiedliwych nieustannie rośnie.
    Na oczach pozostałych milczących Polaków wymordowano 6 milionów Żydów z całej Europy, w tym ponad 3 miliony polskich Żydów, obywateli Polski przedwojennej.

16 października 1941 r. rumuńskie oddziały współpracujące z niemieckimi jednostkami Einsatzkommando wymordowały w Odessie na Ukrainie 8 tys. Żydów.

19 października 1941 r. Niemcy przeprowadzili masową egzekucję 1,5 tys. Żydów z getta w Belgradzie (Jugosławia). Był to odwet za śmierć 21 żołnierzy z rąk partyzantów. Rozkaz egzekucji wydał generał Franz Bohme. Był to pierwszy przypadek wydania rozkazu masowej egzekucji przez generała Wermachtu.

22 października 1941 r. po partyzanckim ataku na rumuńskie koszary (zginęło 200 żołnierzy) w Odessie (Ukraina), rumuńscy żołnierzy zmasakrowali lokalną społeczność żydowską. Żywcem spalili i rozstrzelali 19 tys. Żydów. W ciągu następnych dni wymordowali kolejne 16 tys. Żydów.

28 października 1941 r. Niemcy dokonali masakry Żydów w Kownie, mordując 9 tys. osób.

Na przełomie października i listopada 1941 r. do getta łódzkiego (w Generalnej Guberni) przybyły pierwsze transporty Żydów przesiedlonych z Austrii, Czech, Luksemburga i Niemiec (około 20 tys. osób).

W listopadzie 1941 r. Niemcy założyli obóz koncentracyjny w Treblince w Generalnej Guberni. Zginęło w nim ponad 7 tys. ludzi.

/izrael.badacz.org/