12 października 1939 r. nastąpiły pierwsze deportacje Żydów z Wiednia i Czech do Generalnej Guberni.

26 października 1939 r. niemieckie władze okupacyjne Generalnej Guberni (Hans Frank) zarządziły pracę przymusową dla wszystkich Żydów polskich w wieku od 14 do 60 lat.

30 października 1939 r. Himmler wydaje rozkaz dotyczący przesiedlenia Polaków i Żydów z ziem przyłączonych do Rzeszy na teren Generalnej Guberni.
    Od października do końca 1939 r. wysłano z tzw. Warthegau (Kraju Warty) do Generalnej Guberni 80 transportów Żydów i Polaków - ogółem 87.883 osób.

W listopadzie 1939 r. zaczęły się tworzyć podziemne struktury polskich organizacji wojskowych walczących z niemieckim okupantem. Powstał wówczas Żydowski Związek Wojskowy. Został założony przez członków organizacji młodzieżowej Betar oraz syjonistów-rewizjonistów. Głównymi założycielami byli David Appelbaum, Henryk Lifszyc, Kalman Mendelson i Yehuda Bialoskara, oraz żydowscy oficerowie z polskiej armii. Komendantem został P. Frenkiel.

14 listopada 1939 r. Żydom mieszkającym w Generalnej Guberni nakazano noszenie żółtej gwiazdy Dawida.

20 listopada 1939 r. Niemcy zablokowali Żydom konta i depozyty bankowe przekraczające 2.000 zł. Pieniądze musieli lokować na specjalnych kontach, a na gminy żydowskie nałożono wielkie kontrybucje i powszechnie grabiono żydowskie mieszkania.

23 listopada 1939 r. nakazano oznaczać sklepy żydowskie w Generalnej Guberni gwiazdą Dawida.

28 listopada 1939 r. Niemcy utworzyli pierwsze getto na ziemiach polskich, w Piotrkowie Trybunalskim (26 km na południe od Łodzi). Następne w Puławach i Krasnymstawie (grudzień 1939 r.), w Jędrzejowie (marzec 1940 r.), w Chełmie (październik 1940 r.), w Wisznicy (grudzień 1940 r.), w Lublinie (marzec 1941 r.). Na ogólną liczbę 200 gett w Generalnej Guberni, aż 90 zlokalizowano na ziemi lubelskiej. W Generalnej Guberni utworzono 128 Judenrats. Inicjatorem tworzenia gett był szef Sipo i SD R. Heydrich. Początkowo getta były otwarte, jednakże bardzo szybko zaostrzono prawa i za przekroczenie granicy getta groziła kara śmierci.

2 grudnia 1939 r. Niemcy rozpoczęli wykorzystywać gaz do mordowania chorych psychicznie pacjentów. Była to operacja eutanazja.

9 grudnia 1939 r. władze niemieckie Generalnej Guberni pozbawiły Żydów emerytur i wszelkich zapomóg socjalnych.
11 grudnia 1939 r. ograniczono Żydom w Generalnej Guberni prawa podróżowania i zajmowania miejsc w środkach lokomocji.
12 grudnia 1939 r. Żydom mieszkającym w Warthegau (Kraju Warty) nakazano noszenie żółtej gwiazdy Dawida (na piersiach i plecach).

11 grudnia 1939 roku Chaim Wezimann (1874-1952) spotkał się w Londynie z brytyjskim premierem Winstonem Churchillem (1874-1965). Churchill oznajmił, że Wielka Brytania pomoże po wojnie utworzyć państwo żydowskie w Palestynie, dla 3-4 milionów ludzi.

21 grudnia 1939 r. Reinhard Heydrich założył Departament IV w RSHA, będący centrum koordynującym ewakuację Żydów ze Wschodniej Europy. Himmler i Heydrich nazwali Adolfa Eichmanna "głową departamentu".

30 grudnia 1939 r. władze jugosławiańskie zatrzymały na rzece Dunaj statek "Uranus", którym uciekało 1.210 Żydów z Wiednia i Pragi. Po brytyjskich protestach przepuszczono 200 żydowskich dzieci, resztę zmuszając do zawrócenia.

/izrael.badacz.org/