Gmina żydowska

POLUB NAS :)

Nasz You Tube

Kliknij TUTAJ

KONTAKT

BIURO

Fundacja Synagoga Nowa

PIC 913955244

NOWE

POPULARNE

The National Library of Israel

Posen Library

KLIK

Kalendarz

Portal Chaim

Portal o Żydach, artystach i kulturze

Bar Micwa Ryana

Kliknij TUTAJ

Blog Leona Jedwabia z Australii

Moja podróz przez Holokaust

Koszerne produkty

Chabad

JUDAICA

Szalom TV

KOL POLIN

Archiwum

Francuska "sprawiedliwośc" dla wspólników niemieckiej zbrodni

Holokaust

„Obława Vel d’Hiv” było to masowe aresztowanie przez policję francuską Żydów, którzy nie mieli francuskiego obywatelstwa. Działo się to 16 i 17 lipca 1942 roku. Złapani Żydzi byli przewożeni do Vélodrome d’Hiver, znajdującego się w pobliżu wieży Eiffla. Aresztowano 13152 osoby, w tym 5082 kobiety oraz 4051 dzieci. Żydzi mogli zabrać ze sobą tylko dwie koszule, parę butów, koc i jedno ubranie. Rozdzielano rodziny.

Stłoczeni Żydzi mieli do dyspozycji 5 toalet, 1 kran z wodą, zaś żywność otrzymywali tylko od Czerwonego Krzyża. Próby ucieczki karano śmiercią. Ludzie popełniali samobójstwa. Po pięciu dniach, zatrzymani trafili do obozów przejściowych, skąd wywieziono ich do Auschwitz-Birkenau. Tam zostali zamordowani.

Z „Obławy Vel’ d’Hiv” Holocaust przeżyło 25 osób. Żadne z 4051 dzieci nie przeżyło. Najmłodsze nie miało jeszcze 2 lat. W obławie wzięło udział ok. 9000 francuskich policjantów polujących na Żydów w Paryżu i miejscowościach podparyskich. Niemcy w akcji czynnie nie uczestniczyli.

W „Obławie Vel’ d’Hiv’” kluczową rolę odgrywali:

René Bousquet – szef policji francuskiej
Louis Darquier de Pellepoix – zajmujący się „kwestią żydowską” w rządzie Vichy
André Tulard – komisarz do spraw żydowskich w prefekturze policji
Jean Leguay – zastępca komendanta francuskiej policji
Émile Hennequin – szef policji paryskiej

Co się z nimi stało po wojnie?
Czy w wyzwolonej Francji wymierzono im sprawiedliwość?

René Bousquet w 1949 r. został automatycznie skazany jako urzędnik Vichy na pięć lat, ale jego wyrok został zmniejszony ze względu na przekonanie, że również wspierał Ruch Oporu i próbował zachować pewną autonomię dla francuskiej policji podczas okupacji hitlerowskiej. Został amnestionowany. Odnosił sukcesy jako biznesmen. W 1959 r. Bousquet zaczął działać w polityce, finansowo wspierając lewicę. Stał się regularnym gościem u François Mitterranda po jego wyborze na prezydenta w latach 80. Odzyskał Legię Honorową.
W 1989 r. został oskarżony o zbrodnie przeciwko ludzkości. Ostatecznie został oskarżony przez francuskie Ministerstwo Sprawiedliwości w 1991 r. za swoje decyzje podczas „obławy Vel ‚d’Hiv”. Zamordowany w 1993 roku na krótko przed rozpoczęciem procesu. Jego morderca przeprosił Żydów, że uniemożliwił proces.

Louis Darquier de Pellepoix został skazany na śmierć zaocznie w 1947 r. (przez francuski Sąd Najwyższy) za kolaborację. Jednak uciekł do Hiszpanii, gdzie chronił go Franco. W 1978 r. francuski dziennikarz z L’Express przeprowadził z nim wywiad. Darquier oświadczył, że w Auschwitz komory gazowe nie były używane do zabijania ludzi, lecz tylko wszy, a Holokaust to kłamstwo Żydów. Gdy L’Express opublikował wywiad, rozważano ekstradycję Darquiera, ale Hiszpania odmówiła. Zmarł śmiercią naturalną.

André Tulard – który zajmował się kluczową logistyką, np. dostarczył władzom francuskim i gestapo informacji o Żydach (nazwiska, adresy) – po upadku Vichy był jednym z licznych kolaborantów, którzy nie zostali ukarani, a nawet zachował Legię Honorową. Nigdy nie był o nic oskarżony. Zmarł śmiercią naturalną.

Jean Leguay po wojnie został prezydentem firmy Warner Lambert, Inc. w Londynie (obecnie połączony z Pfizer), a później prezydentem Substantia Laboratories w Paryżu. W 1979 roku został oskarżony o swoją rolę w obławie, ale zmarł dziesięć lat później i nigdy nie został skazany.

Émile Hennequin za zorganizowanie „obławy Vel ‚d’Hiv” został skazany w czerwcu 1947 r. na 8 lat pracy przymusowej, jednak otrzymał ułaskawienie już w dniu 28 czerwca 1948 roku i automatycznie przeszedł na emeryturę tego samego dnia. Zmarł śmiercią naturalną w 1977 roku w wieku 89 lat.

Po wyzwoleniu, ocaleni z obozu dla internowanych rozpoczęli postępowanie sądowe przeciwko francuskim żandarmom, oskarżonym o bycie wspólnikami Niemców. Rozpoczęto dochodzenie w sprawie 15 żandarmów z tysięcy biorących udział w obławie. Oskarżonych zostało 10. Trzej uciekli, zanim mógł rozpocząć się proces. Pozostała siódemka stwierdziła, że wykonywali tylko rozkazy, pomimo zeznań wielu świadków ich brutalności. W marcu 1947 r. sąd uznał, że co prawda są winni, ale większość z nich zrehabilitowała się „poprzez czynny udział w Ruchu Oporu”. Dwóch zostało uwięzionych na dwa lata i skazanych ostatecznie na pięć lat. Jednak rok później zostali uwolnieni.

Przed akcją wyłapywania Żydów, Francuzi mieli prośbę do Niemców. Chodziło im o to, żeby obława na Żydów mogła odbyć się po Święcie Niepodległości (Dniu Bastylii), które przypada 14 lipca, a nie w tym dniu. Święto nie było pod okupacją obchodzone, ale wszyscy o nim pamiętali.

Niemcy wykazali zrozumienie dla patriotycznych uczuć Francuzów i zgodzili się na 16 i 17 lipca.

Post Scriptum: 16 lipca 1995 roku prezydent Jacques Chirac przeprosił oficjalnie za działalność francuskiej policji w czasie okupacji.

(

opracował Paweł Jędrzejewski)

Polecam również: Gdy Niemcy zażądali wydania Żydów, premier francuskiego rządu Vichy własną ręką dopisał „I także dzieci”

https://forumzydowpolskichonline.org/2020/01/10/gdy-niemcy-zazadali-wydania-zydow-premier-francuskiego-rzadu-vichy-wlasna-reka-dopisal-i-takze-dzieci/

Uwaga: na zdjęciu nad tytułem widzimy Velodrome D’hiver, ale nie ma 100% pewności, że jest to zdjęcie z „Obławy Vel d’Hiv„, jakkolwiek tak jest prezentowane na portalach.

Żródło: Forum Żydów Polskich

Wstecz