Widzącego z Lublina pochowano na starym cmentarzu żydowskim. Jego grób do dzisiaj jest miejscem pielgrzymek chasydów z całego świata, którzy pozostawiają przy nim kwitłech (małe karteczki) z prośbą o błogosławieństwo. Ponieważ dzień i miesiąc śmierci Widzącego to daty pokrywające się ze zburzeniem pierwszej i drugiej Świątyni w Jerozolimie, dla wiernych stanowi to poświadczenie jego wielkości oraz świętości.

Na jego nagrobku widnieje napis:
Kamień zaświadcza, że ten święty Macewah jest z łaski świętości naszym rabbim,
z wzniosłości naszą siłą, światłości naszych oczu, miłością naszego serca.
To jest dzień śmierci świętego męża,
chluby naszych czasów czcigodnego rabbiego, pobożnego i sławnego,
od krańca do krańca świata,
Pana Jakuba Icchaka, syna Pana i Nauczyciela
Abrahama Elizera, Lewity Horowica
Wielu weszło do jego domu i wielu wędrowało w jego świetle.

Rabbi Jakub Icchak Horowic nie stworzył dynastii cadyków. Część jego rodziny: Horowitz-Szternfeld pozostała w Lublinie i na Lubelszczyźnie do 1939 r. Jeden z synów Widzącego – Izrael – był rabinem w Tarczynie, drugi został słynnym lubelskim kupcem. Prawnuk rabbi Jakuba – Zysie Szternfeld – był rabinem na Piaskach/przedmiescia Lublina/ w poł. XIX w.

Wokół osoby Widzącego z Lublina narosło wiele legend. Pamięć o Jakubie Icchaku Horowicu jest nadal żywa wśród współczesnych chasydów. Wzmacniają ją opowieści o cudownych czynach rabbiego. Do najsłynniejszych (oprócz opowieści o jego śmierci) należą dwie historie. Pierwsza pochodzi z książki Majera Bałabana Żydowskie miasto w Lublinie:

Pewnego wieczora – tak opowiada rabin z Nieświeża – Jakub Icchak zmęczony i głodny błądził po lesie. Nagle ujrzał z dali światło. Gdy podszedł bliżej, zobaczył jasno oświetlone okno w niezwykle pięknym domu. Wszedł do środka, a tam stanęła przed nim niezwykłej urody kobieta. Zaraz podsunęła mu jedzenie i picie, po czym usiadła koło niego i zaczęła go uwodzić. Przerażony młodzieniec zerwał się na nogi zaczął recytować przepisy, jakich powinni trzymać się ożenieni mężczyźni. Kiedy kobieta nie dawała jednak za wygraną, podniósł dłoń i wezwał na pomoc Imię Wszechmogącego. Nagle zagrzmiało, piorun uderzył w dom i go zwalił. Pod jego gruzami znikła również kobieta, podczas gdy on sam wyszedł z tej walki z diabłem pokusy zwycięsko i bez szwanku.

Drugą opowieść odnajdziemy w książkach Majera Bałabana i Ewy Basiury, która nadała legendzie tytuł: Jak Jakub Icchak Horowitz przydomek Widzącego z Lublina otrzymał.

Legenda mówi, że gdy pewnego razu szedł przez Wieniawę bogaty człowiek, ujrzał jak szames biegnie od drzwi do drzwi, wzywając ludzi na poranną modlitwę. Gdy zapukał do drzwi rabbiego Jakuba, ten otworzył je i kazał szamesowi zaczekać. Po chwili przyniósł mu misę z wodą i kazał obmyć ręce. Szames wykonał nakaz, dziękując cadykowi dziesięciokrotnie. Gdy szames odszedł do domu Jakuba, bogacz poprosił szamesa o wytłumaczenie tego zdarzenia. Mężczyzna wyjaśnił, że śpiesząc się, wybiegł z domu i nie umył rąk, jak nakazuje przepis religijny. Rabbi Jakub każąc umyć mu ręce, uchronił go od grzechu.