Zabronione jest jedynie spożywanie krwi. Niekoszerność krwi oznacza, że nie wolno jeść ani jej, ani żadnych produktów i potraw, których krew jest składnikiem. Nie ma to absolutnie nic wspólnego z transfuzją krwi. Wszystkie zasady koszerności (kaszrut) odnoszą się wyłącznie do jedzenia.

Księga Kapłańska zawiera takie słowa Boga: "Przestrzegajcie Moich bezwzględnych nakazów i Moich praw, które człowiek będzie wykonywał i będzie żył dzięki nim" (18:5), co rabini interpretowali jako: "Będziesz żył dzięki nim, a nie umierał przez nie" (Joma 85b). Właśnie dlatego wszystkie prawa Tory, wszystkie nakazy i zakazy Boga, z wyjątkiem trzech, ulegają zawieszeniu wówczas, gdy zagrożone jest życie człowieka. Życie jest więc - w judaizmie - ogromną wartością, a ratowanie życia ludzkiego - podstawowym obowiązkiem.

Transfuzja krwi nie tylko jest więc dozwolona, ale wręcz nakazana przez żydowskie prawo religijne - wtedy, gdy służy ratowaniu ludzkiego życia (pikkuach nefesz). Natomiast transplantacja organów jest dozwolona, nawet zalecana, ale nie jest nakazana, zwłaszcza gdy pojawia się problem niebezpieczeństwa dla życia dawcy.

Halacha (prawo religijne) zajmuje się szczegółowo zagadnieniami etycznymi związanymi z transfuzją i transplantacją od żyjących dawców.

Rozważane są najczęściej następujące problemy:

1.niebezpieczeństwo dla dawcy, 2.zmuszanie kogoś do bycia dawcą, 3. sprzedaż własnych organów i krwi, 4. wykorzystywanie dawcy, który z punktu widzenia prawa nie jest zdolny do podejmowania decyzji.

Jeżeli czyjeś życie jest zagrożone i można je uratować bez narażania własnego życia - trzeba ratować życie. Jeśli jednak życie dawcy będzie - w wyniku transplantacji lub transfuzji - zagrożone, nie wolno dopuścić do zabiegu, bo istnieje zakaz ratowania życia jednego człowieka przez zabranie życia innemu człowiekowi. Życie ludzkie nie daje się zmierzyć i zważyć, więc - według opinii

Talmudu - nawet poświęcenie jednego życia niewinnego człowieka, aby uratować wielu innych ludzi, nie jest etyczne, bo nie ma sposobu aby udowodnić, że życie tego człowieka jest mniej warte, niż życie ratowanych ludzi. Także samobójstwo jest zakazane, nawet jeżeli ratuje cudze życie, ponieważ traktowane jest jak morderstwo.

Dawca jest więc halachicznie zobowiązany do oddania krwi, aby ocalić cudze życie (chyba, że stan jego zdrowia jest wyjątkowo zły), natomiast już oddanie nerki musi uwzględniać więcej aspektów i możliwych konsekwencji dla dawcy i nigdy nie jest przez prawo żydowskie uznane za zobowiązanie, ale wyłącznie za swobodną decyzję. Wynika to oczywiście z faktu, że oddana krew zostanie uzupełniona w organizmie dawcy przez nową krew, natomiast oddanie nerki pozostawia dawcę na zawsze już z tylko jedną nerką, co może w przyszłości stanowić zagrożenie życia.

Jeżeli nie można poświęcić własnego życia dla ratowania cudzego, to czy halacha nakazuje lub dopuszcza oddanie części ciała, aby ratować cudze życie wówczas, gdy to oddanie nie stanowi zagrożenia dla życia dawcy? Rabini doszli do wniosku, że nie ma takiego nakazu, ale jest to dozwolone, a nawet mocno zalecane, jako szlachetny, dobry uczynek.

Zmuszanie kogokolwiek i w jakikolwiek sposób do bycia dawcą lub pobieranie krwi czy organów bez jego zgody, traktowane jest przez halachę jako kradzież i jako powodowanie zranienia. Jednak w przypadku autentycznego ratowania życia wszystkie prawa ulegają zawieszeniu z wyjątkiem trzech. Jednym z nich jest morderstwo (nie można - jak już pisaliśmy - mordować człowieka, aby uratować innego człowieka). A więc nie można zmuszać nikogo, ani dokonywać transplantacji organów bez jego zgody - bo powodowanie zranienia może prowadzić do morderstwa. Natomiast zakaz kradzieży - w przypadku ratowania życia - ulega zawieszeniu. Czy można więc pobrać krew bez zgody dawcy, aby ratować cudze życie, gdy wiadomo, że nie stanowi to dla dawcy zagrożenia? Istnieją różne opinie halachiczne w tej sprawie.

Sprawa sprzedaży organów do przeszczepów jest skomplikowana. Zarówno Majmonides jak i Karo uważali, że zadawanie sobie ran dla pieniędzy nie jest dozwolone i według ich poglądów taka sprzedaż nie byłaby dopuszczalna. Dodatkowym argumentem jest fakt, że za wypełnianie przykazań nie wolno brać pieniędzy. Ale przecież lekarz również ratuje ludzkie życie i dostaje za to pieniądze, a gdyby nie płacić lekarzom - nie istnieliby lekarze. Halachiczne decyzje konkludują, że skomplikowanie etyczne problemu sprzedaży narasta wraz z niebezpieczeństwem dla życia dawcy. Z jednej strony nie ma więc przeciwwskazań wobec sprzedaży tych części ciała, które regenerują się lub odrastają (krew, szpik kostny, plazma, włosy), ale w przypadku np. nerki problem nie daje się rozwiązać bez pełnej wiedzy o kontekście sytuacji.

W żydowskich tekstach halachicznych istnieją setki wypowiedzi i opinii na temat przeszczepów. Rozważane są - ze względu na ich konsekwencje etyczne - niezliczone sytuacje życiowe.

Ogólna zasada jest jednak taka: ratowanie ludzkiego życia jest nakazane, ale nie za cenę odebrania, ani prawdopodobnego narażenia życia człowieka ratującego.

/the 614 commandment society/