Tisza be-Aw w tym roku przypada 29/30 lipca, lecz poprzedza je trzytygodniowy czas pokuty, kiedy podobnie jak w czasie omer nie organizuje się zabaw, nie wolno słuchać muzyki, należy powstrzymać się od jedzenia mięsa i picia wina. Istnieje też zakaz strzyżenia włosów i bród oraz udzielania ślubów.

Pierwszego dnia miesiąca aw, a więc na dziewięć dni przed świętem, synagogi przybierają żałobny wygląd. Usuwa się wszystkie dekoracyjne tkaniny, zdejmuje parochety, czyli bogato haftowane zasłony na aron ha-kodesz, chowa się kolorowe okrycia pulpitów. Również zwoje Tory pozbawia się ozdób – zdejmuje z nich srebrne tarcze, korony i piękne okrycia (sukienki). Gasi się również wszystkie świece i lampy, zostawiając tylko ner tamid, (hebr. wieczne światło), mały płomyk świecący nad aron ha-kodesz, będący symbolem niezmiennej obecności Boga.

Przed zapadnięciem zmroku podaje się ostatni przed postem posiłek seuda mafseket. W tradycji Żydów aszkenazyjskich przyjęło się, że jest to jajko na twardo na znak żałoby posypane popiołem.

Tisza be-Aw jest świętem żałobnym, w trakcie którego obowiązuje ścisły, całodobowy post, trwający od zmierzchu do wieczora następnego dnia. Podobnie jak w Jom Kipur, w tym dniu nie wolno ani niczego jeść, ani gasić pragnienia. Zabronione jest też mycie się, płukanie ust, używanie kosmetyków, noszenie nowej lub ładnej odzieży, biżuterii, ozdób i skórzanego obuwia. Należy się również powstrzymać od słuchania muzyki, pójścia do kina lub teatru, a obecnie także od oglądania telewizji, gdyż w tym wyjątkowym dniu należy unikać wszelkich przyjemności. Zakaz ten rozciągnięto nawet na studiowanie Tory, gdyż zgodnie z zasadami wiary jest ono słodyczą i radością dla duszy. Można czytać jedynie Księgę Hioba, bo jej treść mówi o głębokiej ufności wobec Boga, jaką żywił Hiob dotknięty wszelkimi nieszczęściami, chorobami i bólem. Drugim tekstem tradycyjnie studiowanym w to święto są Treny Jeremiasza, mówiące o upadku państwa i bezczeszczeniu Świątyni.

Z chwilą zapadnięcia zmroku zdejmuje się obuwie i siada na podłodze. Przez całą następną dobę nie należy korzystać z krzeseł z oparciami, ani z foteli. Można siedzieć albo wprost na ziemi, albo na czymś, co nie daje wygody, niskich taboretach, zydlach i twardych ławach. Także nadchodzącą noc spędza się śpiąc na podłodze, bez pościeli, poduszek i okryć.

Do codziennie odmawianej modlitwy Szmone esre (Osiemnaście błogosławieństw) dodawana jest modlitwa pokutna, w której prosi się Boga o litość i pomoc w nieszczęściu. W czasie nabożeństwa porannego odmawia się modlitwy pokutne slichot, fragmenty Księgi Hioba, Treny Jeremiasza. Mężczyźni nie zakładają tałesów ani tefilin, a kantor śpiewa lamentacje, siedząc na schodach prowadzących do aron ha-kodesz. Synagogi toną w głębokim mroku; gdy zapada ciemność uniemożliwiająca czytanie modlitw, zapala się tylko niezbędne do tego pojedyncze świeczki. Po odniesieniu Tory do aron ha-kodesz następuje chóralne śpiewanie kinot, czyli wierszy pokutnych.

Zakończenie nabożeństwa symbolizuje odzyskanie nadziei na szczęście i spokój. Stopniowo zapala się wszystkie lampy i gdy synagoga jest już jasno oświetlona, wierni z powrotem ubierają zwoje Tory w bogate sukienki, zawieszają kotarę, rozkładają nakrycia na pulpitach. Mężczyźni zakładają szale modlitewne oraz tefilin. Rozpoczyna się recytacja modlitw pełnych ufności w miłosierdzie Boga, zawierających prośby o odbudowę Świątyni i powrót do Jerozolimy.

Tekst jest fragmentem książki „Cykl życia. Święta i obrzędy Żydów polskich”, opr. Paweł Fijałkowski, Wyd. ŻIH.

/żródło: Wikipedia/