Wracam po pierwszym dniu w moim nowym świecie. Jednak nie jestem nowym człowiekiem. Czuję się wypełniona grzechami, wspomnieniami jak wędrowiec, który zabrał ze sobą zbyt dużo zbędnych rzeczy. Można bronić się tym, że każdy z nas ma taki wór i że to dzięki niemu miesiąc Elul nabiera charakteru. Gdybyśmy, co oczywiście jest niemożliwe, cały rok, całe życie nie zgrzeszyli ani razu – Elul straciłby swój sens, swój charakter.

Miesiąc Aw zawsze będzie smutny, bo Aw jest o tym co było kiedyś, Adar zawsze będzie wesoły, bo już zostaliśmy uratowani. Wydźwięk miesiąca Elul jest podobny nam, naszej drodze. Jest na obraz i podobieństwo człowieka - jest jego cieniem. Zależy od tego co w niego wnieśliśmy i co wyniesiemy z niego, jakie wyciągniemy wnioski. To czy uda się zmienić to, co jest źródłem problemu, by tak jak naucza Rambam nie popełnić kolejny raz tego samego błędu. W Hihlot Teszuwa (w przepisach dotyczących pokuty) Majmonides - tak właśnie pisze o nawróceniu.

W tym miesiącu nic nie dzieje się samo z siebie. To tylko od nas zależy dokąd pójdziemy. Dotarłam do rogu Zachodniej 246 i Nieoświetlonej (nie wiem więc jak się nazywa naprawdę). Zajrzałam do synagogi reformowanej i zostawiłam swoją wizytówkę. Przemiła Pani w recepcji bardzo się ucieszyła i obiecała, że oddzwonią do mnie, jak tylko rabinka wróci z urlopu. Dom w którym mieszkam jest tuż za rogiem. Skręcam w aksamitną, przepełnioną dźwiękami cykad ciemność i już wiem, że nie wiem dokąd idę. Jest koniec dnia, rozładowana komórka, komputer. Nie pamiętam nic, kompletnie nic, w zupełnym mroku nie mogę odnaleźć drogi.

Oto moje życie - pomyślałam. Nade mną wszystkowiedzące gwiazdy, w okolicy domy pełne życia. Ja sama w wielkim świecie, które nie zna mnie, tak jak ja nie znam jego. Jest Rosz Hodesz, Nowy miesiąc, więc z natury rzeczy nie ma ani śladu księżyca…  Próbujemy dokonać zmian (i nie mam tu na myśli przesunięcia pomiędzy tym a innym odłamem judaizmu) -  zrzucenia paru kilogramów czy miejsca pobytu. Kiedy naprawdę chcę stać się lepszym człowiekiem i trzeba zanurkować we własną wewnętrzną otchłań i żadna droga nie wydaje się być tą właściwą. Gwiazdy zachodniego nieba nie wskazują drogi. Nie jest też wypisana w ociemniałym wnętrzu – jest tylko jedna szansa, że coś zapamiętaliśmy. Imiona, adresy, jakieś punkty odniesienia. Każdy szczegół nabiera w takim momencie szczególnej mocy. Każdy pominięty za światła dnia drobiazg teraz może być nieocenioną wskazówką. Krążę i nic nie wydaje się być znajome. Ani we mnie, ani poza mną. Nawet ja wobec tego wewnętrznego bagażu staje się dla siebie kimś obcym, tak jak obca jestem mijającym mnie ludziom, którzy mimo moich wysiłków nie chcą zatrzymać, choć na chwilę swoich luksusowych aut. Choć przerażają mnie zamknięciem, wiem, że czasem niczym się od nich nie różnię. No może jedynie tym, że ja idę zgubiona po drodze, oni jadą do domu, który wiedzą gdzie pozostawili. W każdym razie odważyłam się zapukać do nieznanego domu. Ten moment w miesiącu Elul jest niezwykle ważny – trzeba by wyjść z izolacji – porozmawiać z drugim człowiekiem, nawiązać kontakt, przeprosić.

I’m so sorry – powiedziałam. - Zgubiłam się i wszystko co pamiętam to ta synagoga na rogu i numer domu. Kilka minut później jechałam już w samochodzie.

Och, gdybym tylko bardzie wytrwale szła drogą. Miejsce, które szukałam było tuż za rogiem. Jesteśmy skazani na drugiego człowieka i na zaufanie. Było tam jeszcze wiele zbiegów okoliczności. Moi gospodarze czuli się bardzo winni.

- Nie martwcie się powiedziałam, będzie z tego piękna opowieść o miesiącu Elul, poszukiwaniu samych siebie w ciemnościach i tym, że nie można znaleźć drogi do siebie bez drugiego człowieka i jeszcze o pamiętaniu, że każdy szczegół, który zapamiętamy z tego czego się nauczyliśmy, jeśli pozostanie w pamięci, może pomóc nam odnaleźć drogę… W końcu bycie Żydem to pamiętanie, czasem imion, czasem nawet drobnych szczegółów dzięki, którym możemy odnaleźć prawdę o sobie i dzięki temu też nasz żydowski dom i poczucie bezpieczeństwa.

Życzę Wam z całego serca owocnych poszukiwań Waszej drogi w miesiącu Elul.

Pozdrowienia z Nowego Jorku,

Miriam Gonczarska