Plan przewiduje utworzenie niepodległego i demokratycznego państwa – Palestyny oraz zakłada jego pokojowe współistnienie z Izraelem.  W oświadczeniu wyraził uznanie dla wysiłków w jednoczeniu oraz dla Egiptu i prezydenta Autonomii Palestyńskiej Abbasa za zaangażowanie.
Oświadczenie przypomina także o wypełnieniu zobowiązań jakie przyjęła Organizacja Wyzwolenia Palestyny* (której największym spadkobiercą jest Fatah – wyj. red.).

Na ceremonii podpisania porozumienia pomiędzy Fatahem i Hamasem obecny był specjalny koordynator do spraw bliskowschodniego procesu pokojowego ONZ  Robert Serry. W zeszłym tygodniu Serry, na wieść zapowiadającą podpisanie porozumienia, oświadczył pojednanie pomiędzy dwoma głównymi palestyńskimi frakcjami jest niezbędne do realizowania rozwiązania zakładającego istnienie dwóch państw  i  powinno mieć miejsce w postawie, która sprzyja dążeniom  do  pokoju.

6 maja Ban Ki Mun, w rozmowie telefonicznej z premierem Benjaminem Netanyahu, wyraził nadzieję, że Izrael podejmie zdecydowane działania przybliżające historyczną umowę z Palestyńczykami, podkreślając, że zawieszenie rozmów nie służy żadnej stronie.

Sekretarz generalny potwierdził stanowisko ONZ popierające jedność narodową Palestyńczyków pod przywództwem prezydenta Abbasa i na podbudowie uzgodnień szczytu bejruckiego (w oryginalnym tekście Arab Peace Initiative) **  i zobowiązań OWP oraz zasad ustalonych przez Kwartet. 
Ban Ki Mun poprosił Netanyahu o niezamrażanie transferów dla Autonomii  (wpływów z ceł i podatków).

Źródła: UN  News Centre, Global Security

* Zobowiązania OWP zawarte w planie pokojowym Mapa drogowa (2002) – jednoznaczne oświadczenie o prawie do istnienia Państwa Izrael, bezwarunkowe zawieszenie broni, zaprzestanie terroru i przemocy, ściganie i karanie jednostek oraz organizacji terrorystycznych, utrwalenie autorytetu władzy wolnej od przemocy i korupcji.

* Szczyt bejrucki – hucpa Ligii Arabskiej z 27 i 28 marca 2002 roku. 22 państwa arabskie, z inicjatywy saudyjskiego następcy tronu Abdullaha,  podpisały dokument z propozycja pokojową dla Izraela (Deklaracja bejrucka). Propozycja zakładała  wycofanie się Izraela do granic z 1967 roku (ziemia za pokój) i powstanie niepodległej Palestyny ze stolicą we Wschodniej Jerozolimie. Deklaracja bejrucka, oprócz dwóch przytoczonych powyżej, zawierała także zapis o zezwoleniu na powrót wszystkich uchodźców, chociaż wcześniej zredagowana deklaracja zawierała zapis o sprawiedliwym rozwiązaniu tego problemu. Dodatkowego smaku całej sprawie dodaje fakt, że na zakończenie szczytu, z inicjatywy Syrii, apelowano o zerwanie wszelkich stosunków z Państwem Izrael, również gospodarczych.

Zaledwie kilkanaście godzin od zapadnięcia tej „historycznej  dla bliskowschodniego pokoju decyzji” Abdelbaset Odeih dokonał  krwawego samobójczego zamachu, wysadzając się w hotelu w Netanii, zginęło 21 osób, ponad 100 zostało rannych. W odpowiedzi wojska izraelskie wkroczyły do Ramallah w poszukiwaniu inicjatorów i współwinnych zamachu.  Wywołało to potężną demonstrację  Hezbollahu na ulicach Bejrutu. Po tych wydarzeniach wszystkie delegacje (oprócz palestyńskiej, która jeszcze przed podpisaniem dokumentu była się obraziła i opuściła obrady) grzecznie wróciły na salę i uchwaliły poprawkę do Deklaracji, która łagodziła sprawę uchodźców – zezwoliła na wypłatę odszkodowań, których częściowe finansowanie (według późniejszych uzgodnień) wzięły na siebie Unia Europejska i Stany Zjednoczone.

Nieobecnych na sali obrad oprócz delegacji izraelskiej, której obecności nikt oczywiście nie przewidział,  było więcej... Mubarak – po prostu nie pojechał, Arafat – po prostu nie został wypuszczony na szczyt przez Izrael, ponieważ nie przyjął bezwzględnego zawieszenia broni.

Zapisy Deklaracji były brane pod uwagę przy ustalaniu zasad postępowania dla planu pokojowego Mapa drogowa.