Magda Kuś, młoda członkini naszej Gminy opisuje swoje wrażenia z Izraela z pobytu na Ulpanie:

Izrael to państwo, którego atmosferę trudno opisać słowami. Można by powiedzieć, że to kraj, w którym można spotkać ludzi na osiołkach, wyznawców różnych religii modlących się wspólnie przy Ścianie Płaczu, a także, że w Haifie ludzie pracują najwięcej, Tel-Aviv jest najlepszy dla ludzi lubiących rozrywkę i życie 24/h, a Jerozolima to miejsce, w którym modlitwa jest najważniejsza… Jednak  tylko osobiste obcowanie z ludźmi, religią i kulturą odzwierciedla urok tego miejsca.

Za każdym razem miałam inny cel podróży, za każdym razem odkrywałam nowe miejsca.  

Miałam okazję poznać prawdziwy Izrael. Nie ten, który wszyscy znają z telewizyjnych wiadomości na tle politycznym.

Tym razem poleciałam do Izraela, aby uczyć się języka hebrajskiego na Ulpanie "Gordon" w Tel-Avivie. Gdy dowiedziałam się o takiej możliwości uznałam, że jest to najlepsza metoda nauki języka, tym bardziej, że lekcje miały odbywać się w klasie międzynarodowej. 4 lipca rozpoczęłam sześciotygodniowy kurs w klasie "alef", gdzie hebrajskiego uczy się od podstaw w języku angielskim, choć z czasem starano się używać wyłącznie j. hebrajskiego. Zajęcia odbywały się od poniedziałku do czwartku w godz. od 9.00 do 12.50. W klasie zastałam istną mieszankę narodową. Ludzie z Ameryki Północnej i Południowej, Australii, Japonii, Francji, Rosji chcieli uczyć się właśnie języka hebrajskiego. To było niesamowite. Większość z nich wcale nie była wyznawcami judaizmu. Wybrali ten kurs ze względu na chęć mieszkania w Izraelu, wiele osób również miało partnera lub partnerkę z Izraela. Nasza grupa miała wyjątkowe szczęście, ponieważ trafiliśmy na bardzo zaangażowane w swoją pracę nauczycielki - Ednę i Hasię. Dokładały wszelkich starań, aby nauczyć nas tego języka, który jest zupełnie inny niż wszystkie, z którym nie sposób zetknąć się na co dzień, mieszkając w innym kraju niż Izrael. Zajęcia odbywały się bardzo intensywnie. Z dnia na dzień uczyliśmy się coraz więcej, a koniecznością było powtarzanie materiału na bieżąco. Jednak była w tym pewna przyjemność i ciekawość zgłębiania tajemnic tak odmiennego języka. Początkowo poznawaliśmy podstawowe zwroty, a po tygodniu nauczycielki stopniowo zaczęły wprowadzać alfabet. Każdy otrzymał zeszyt, w którym uczyliśmy się pisać litery, jak w pierwszej klasie podstawówki. Początkowo, alfabet hebrajski to tzw. czarna magia. Moi znajomi z Polski pytali mnie "Co to za ślaczki?" a ja odpowiadałam, że to właśnie te wyjątkowe litery, kompletnie do niczego podobne.

Przez 6 tygodni, podczas pobytu w Izraelu mieszkałam u dr Ilony Dworak-Cousin Przewodniczącej Towarzystwa Przyjaźni Izrael-Polska, która nie tylko jest kuzynką mojej babci Alicji Kobus Przewodniczącej Gminy Żydowskiej w Poznaniu, ale także przyjaciółką naszej gminy. Dzięki niej dowiedziałam się o Ulpanie i jestem jej bardzo wdzięczna za to, że była fundatorem mojej edukacji na Ulpanie oraz że zaprosiła mnie do swojego domu, w którym czułam się jak u siebie. Dziękuję również wujkowi dr Haerve Cousin za troskę o moją osobę. Byłam szczęśliwa odwiedzając dzieci cioci Ilony i ich rodziny, które przyjmowały mnie bardo serdecznie. Wraz z Panią Zipi Kamon, przyjaciółką poznańskiej gminy żydowskiej odwiedziłam Michal - najbliższą kuzynkę mojej babci . Było to wzruszające spotkanie dla nas obu. Miałyśmy sobie wiele do opowiedzenia.

Każdy tydzień w tym kraju niósł ze sobą nowe niespodzianki, wiadomości. Mimo nauki, dzięki organizacji mojej cioci i izraelskim przyjaciołom babci, Alicji Kobus spędzałam czas, poznając nowe miejsca. Spotkałam również wielu ludzi, którzy urodzili się w Polsce i ogromnym szokiem był dla mnie fakt, że posługiwali się nienaganną polszczyzną bez praktykowania jej przez dziesiątki lat. To dowód na to, że Polska nadal jest obecna w ich sercach i umysłach.

Nowym doświadczeniem było dla mnie obchodzenie Szabatu z religijną rodziną Pani prof. Nitzy Davidovich z Uniwersytetu Ariel, która wraz z mężem i dwoma synami mieszka we wsi Yaqir. Wieś ta jest położona wśród dolin i wzgórz w zachodniej części Samarii, a każda ulica z domami przedstawia odmienną architekturę.

Szabat rozpoczęliśmy modlitwą w Synagodze, a następnie obficie przygotowanym posiłkiem, na który zaproszono rodzinę i przyjaciół. Nie zabrakło także wspólnie śpiewanych pieśni. Szabatowy poranek rozpoczęliśmy modlitwą w Synagodze. Podczas Szabatu mieszkańcy Yaqir wykorzystują ten dzień na odpoczynek, spotkania z rodziną, przyjaciółmi, wspólne spacery i rozmowy.  To jedyny czas, w którym mogą odciąć się od rzeczywistości i skupić się na wartościach, które są dla nich najcenniejsze.

Dr Ilona Dworak-Cousin jest Przewodniczącą Towarzystwa Przyjaźni Izrael-Polska i bywa częstym gościem na uroczystościach, które odbywają się w rezydencji Pani Ambasador Polski w Izraelu. Miałam również okazję skorzystać z zaproszenia na uroczyste pożegnanie Attache obrony RP w Izraelu płk Ireneusza Drążyk z żoną. To także było dla mnie ciekawe doświadczenie, a zarazem okazja poznania przyjaciół mojej babci.

Izrael to piękny kraj, w którym niełatwo siedzieć bezczynnie, dlatego bardzo zależało mi na tym, aby poznać jeszcze więcej miejsc, do których wcześniej nie udało mi się dotrzeć.  Podczas pobytu ciocia Ilona oprowadziła mnie po Muzeum Diaspory, które znajduje się na Uniwersytecie w Tel-Avivie - największej publicznej uczelni w Izraelu, Daniel syn cioci Ilony wraz z żoną Edną i wspaniałym synem Jonatanem zaprosili mnie na szabatowy posiłek, podczas którego mogłam lepiej poznać swoją rodzinę, co sprawiło mi wiele radości. Z Panią Zipi Kamon, jej córką i wnuczką, które są  przyjaciółkami poznańskiej gminy żydowskiej zobaczyłam Jaffo nocą, które nigdy nie zasypia, z Panią Michal, córką zmarłego Przewodniczącego Ziomkostwa Różan Ben Dor zwiedziłam niezwykłe miasto – Cezarea, gdzie dawniej odbywały się walki gladiatorów, wybudowany został amfiteatr, a teraz można zobaczyć tam starożytne ruiny, podziwiałam zachody słońca w Natani z rodziną, przyjaciółmi i Panem Jacovem Golan, który jest w Zarządzie Ziomkostwa Różan, dla którego moja babcia wspólnie z Fundacją Nisenbaumów przygotowała uroczystość z okazji upamiętnienia cmentarza żydowskiego w Różanie. Nie sposób wspomnieć o cudownej rodzinie, którą miałam szczęście poznać - to Yorka i jej najbliżsi. Wraz z synem Stavem zadbali o to, aby w Izraelu nie brakowało mi rozrywek i atrakcji.

Jestem bardzo wdzięczna wszystkim osobom, które poświęciły mi swój cenny czas i pokazały mi Izrael z nowej dla mnie perspektywy.

Wycieczka do tego państwa za każdym razem niesie ze sobą inne doświadczenia, których cechami wspólnymi są pozytywne odczucia, inspiracja do dalszego działania i spojrzenie na świat przez lepszy pryzmat. Po powrocie do Polski odnalazłam w sobie więcej odwagi i stałam się bardziej samodzielna. Taka wyprawa jest podróżą życia i nauką na przyszłość, jednak ten kraj trzeba odwiedzić osobiście! Wtedy masz pewność, że zakochasz się w nim i w jego mieszkańcach.