(a taki pogląd bywa dość popularny), jest jedynie jego DZIEŁEM. Wynika z tego, że prawa natury (które są poza etyką, poza kategoriami dobra i zła, a które pozwalają silniejszemu na przeżycie kosztem słabszego), NIE MAJĄ być wzorem dla człowieka, któremu Bóg wyraźnie powiedział, co jest dobrem, a co złem.

Człowiek nie powinien powoływać się na naturę, aby usprawiedliwić swoje postępowanie. To, co naturalne, najczęściej nie jest etyczne lub - co najwyżej - jest etycznie obojętne.

Jednym z głównych zadań człowieka - według judaizmu - jest czynienie dobra. A dobro jest przecież nienaturalne. Dobro wymaga bowiem pokonywania własnego egoizmu, który w każdym człowieku jest wrodzony, bo powiązany z instynktem samozachowawczym.

Talmud naucza, że niszczenie jakichkolwiek tworów natury, szczególnie istot żywych, w sposób bezmyślny i bez rzeczywistej potrzeby, jest zakazane. Nawet bezcelowe zniszczenie rośliny, nawet zerwanie jednego liścia z drzewa lub krzewu tylko po to, aby zerwać i wyrzucić – jest poważnym naruszeniem prawa danego wszystkim ludziom. Prawo to pozwala korzystać z roślin i zwierząt, ale nie pozwala zadawać zbędnego cierpienia i nieetycznie, bezsensownie niszczyć (Baal Taszchit).

Człowiekowi nie wolno traktować innych istot żywych w sposób nonszalancki, a tym bardziej okrutny (judaizm wyróżnia specjalną kategorię praw "car balej chajim", czyli „zapobieganie okrucieństwu wobec zwierząt [żyjących istot]" i ich przestrzeganie czyni nakazem religijnym), ale wolno mu z nich w pełni korzystać, bo ma on specjalne, najwyższe miejsce w porządku Stworzenia.

Ochrona naturalnego środowiska jest obowiązkiem człowieka, nie może jednak posuwać się do skrajności tak, aby narażać ludzkie życie (co współcześnie zdarza się na różne sposoby - na przykład, gdy chodzi o ochronę jakiegoś gatunku zwierząt, czy naturalnego obszaru, uniemożliwiającą wybudowanie autostrady, co zmniejszyłoby liczbę wypadków drogowych).

Historia monoteizmu (poczynając od judaizmu) to także historia walki z odwiecznym kultem, jakim człowiek darzył naturę. Jedną z konsekwencji kultu natury, jest zacieranie różnic pomiędzy człowiekiem a zwierzęciem. Wszelkie zacieranie różnic pomiędzy pozycją człowieka a miejscem zwierząt w hierarchii istot żywych - czego pewne symptomy obserwujemy w kulturze współczesnej Zachodu, w jej pewnych enklawach, mimo że w jej głównym nurcie dominuje wciąż okrucieństwo wobec zwierząt - jest niebezpieczne dla ludzi. Judaizm zawsze obawiał się zjawiska nadmiernego zrównywania pozycji zwierząt i ludzi. Prorok Ozeasz (Hoszea) dostrzegał w swoich czasach tę odwróconą moralność: „Ci, którzy składają ofiary z ludzi, całują cielęta" (ks. Ozeasza 13:2). Taka ideologia, traktowana jak swoista religia, prędzej czy później może prowadzić do obniżenia a nawet zanegowania wartości życia człowieka i zwrócić się przeciw niemu.

Właściwy stosunek człowieka do natury chyba najlepiej charakteryzuje metafora mądrego ogrodnika, a symbolizuje - jedno z przykazań (Dewarim 20:19) zakazujące wycinania drzew owocowych nawet w czasie działań wojennych, w trakcie oblężenia miasta. Nawet wtedy, gdy trwa walka - gdy namiętności ludzkie są poddawane ostatecznej próbie, nie wolno lekceważyć natury i poddawać jej niszczeniu.

Paweł Jędrzejewski /the 614 commandment/