• Początkowo łatwiejsza była pierwsza taktyka. Antysemici zaczęli nazywać siebie samych antysyjonistami i udawali, że nie są przeciwnikami Żydów, ale wyłącznie "syjonistów". Taki zabieg był szczególnie popularny w krajach muzułmańskich i w bloku komunistycznym. Na przykład w Polsce w roku 1968 nigdy oficjalnie nie potępiało się Żydów, ale "syjonistów". Oczywiście wiadomo było, kogo ma się na myśli mówiąc o "syjonistach".

Na arenie międzynarodowej stosowany był podobny zabieg. Jego triumfem była rezolucja 3379 Zgromadzenia Ogólnego Organizacji Narodów Zjednoczonych uchwalona 10 listopada 1975 roku - w rocznicę Kristallnacht - zawierająca potępienie syjonizmu (uchwała ta została odwołana przez Zgromadzenie Ogólne ONZ dopiero 16 grudnia 1991 roku.)

• Na przełomie lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XX wieku pojawiły się pierwsze oznaki stosowania na szerszą skalę drugiej taktyki, która miała uwolnić antysemityzm z piętna Holocaustu: wykorzystując hasła wolności nauki i swobodnego głoszenia poglądów - mimo zeznań tysięcy byłych więźniów, dokumentów, fotografii, filmów oraz protokołów przesłuchań setek funkcjonariuszy obozów śmierci i ich aparatu administracyjnego - neonaziści rozpoczęli powolne, ale systematyczne podważanie, krok po kroku, faktów związanych z Holocaustem. Pojawiło się to, co w Polsce nazywane jest "kłamstwem oświęcimskim" (negacjonizm, rewizjonizm Holocaustu; w angielskim: Holocaust Denial, w niemieckim: Holocaustleugnung).

Rozpoczęto je kwestionowaniem liczb ofiar według taktyki, że jeśli liczba 6 milionów ofiar (z oczywistych względów przybliżona i ustalona tuż po wojnie) nie jest prawdziwa i zamordowano liczbę ludzi bliższą 5 milionom, to ma oznaczać, że cała wiedza o Holocauście jest oparta na fałszu, aby ostatecznie starać się udowodnić, że Holocaustu wcale nie było i zaprzeczać np. istnieniu komór gazowych i rozmiarom działalności Einsatzgruppen.

W tym samym czasie w krajach arabskich coraz częściej przedstawiano Holocaust jako wymysł Żydów, który miał zyskać im poparcie dla ustanowienia państwa Izrael. Taktyka ta skutkuje. Daleko jeszcze "rewizjonistom [negacjonistom] Holocaustu" do sukcesu, ale wśród skrajnej lewicy i prawicy - zwłaszcza europejskiej - przyznawanie się do antysemityzmu staje się - skoro można przywoływać setki "naukowych" publikacji podważających istnienie Holocaustu - zjawiskiem coraz bardziej powszechnym i znów, jak przed siedemdziesięciu laty, społecznie tolerowanym.