W zaborze rosyjskim pierwsze zorganizowane wystąpienia przeciw ludności żydowskiej inspirowane przez endecję miały miejsce w latach 1905–07 (Rewolucja 1905 roku), stały za nimi grupy związane z narodową demokracją takie jak Polskie Towarzystwo Gimnastyczne "Sokół", Narodowy Związek Robotniczy, Narodowy Związek Chłopski, bojówki endeckie były aktywne zwłaszcza w Łodzi i Warszawie. Istniały również inspirowane i opłacane przez carską tajną policję (Ochrana) grupy rosyjskich kolejarzy i robotników budowlanych dokonujące napadów na ludność żydowską ze wsparciem rosyjskiej armii (pogrom białostocki), kończące się natychmiast wraz z wycofaniem się wojska.
 
W czasie wojen 1918–1920 zarzucano często Żydom sympatie probolszewickie i antypolskie co doprowadziło do szeregu zajść antyżydowskich, takich jak pogrom lwowski, pogrom w Wilnie czy masakra w Pińsku (gdzie 35 osób podejrzanych o sprzyjanie bolszewikom rozstrzelano bez sądu). Wg tzw. raportu Morgenthaua w okresie od listopada 1918 do sierpnia 1919 śmierć poniosło w nich ok. 280 osób. Raport stwierdza, że główną przyczyną zajść był rozpowszechniony w byłym zaborze rosyjskim antysemityzm ludności cywilnej i żołnierzy – głównych sprawców ekscesów. Raport podkreślił, że władze polskie – wojskowe i cywilne – nie były inicjatorem zajść, przeciwnie, starały się je poskromić.
 
Intensywna kampania endecji przeciwko udziale mniejszości narodowych w rządzeniu Polską, przede wszystkim antysemicka, leżała u źródeł zamordowania prezydenta Gabriela Narutowicza przez zwolennika Narodowej Demokracji Eligiusza Niewiadomskiego. W tej atmosferze powstało szereg skrajnie prawicowych paramilitarnych grup o nastawieniu skrajnie antysemickim: Pogotowie Patriotów Polskich, Związek Faszystów, Rycerze Orła Białego, Rycerze Monarchizmu. Propagowany przez endecję antysemityzm nie cieszył się poparciem władz. Rząd po przewrocie podjął szereg kroków w obronie Żydów i ich równouprawnienia. Sytuacja ta zmieniła się jednak stopniowo w latach 30. m.in. pod wpływem wzmożonej aktywności antysemickiej ruchu narodowego. Zwłaszcza po śmierci Piłsudskiego, rządzący postsanacyjny Obóz Zjednoczenia Narodowego przybliżył się w swoim programie do ideologii endeckiej, rozważając pomysł emigracji Żydów z Polski na Madagaskar.
 
W latach 1933–1936 nastąpił w Polsce gwałtowny wzrost antysemityzmu i liczby wystąpień i zajść antyżydowskich i przemocy (m. in. pogrom w Przytyku). Nawoływano do bojkotu sklepów żydowskich, co spotkało się 1936 z poparciem prymasa Polski, kardynała Augusta Hlonda. Udzielając częściowego poparcia dla skierowanych przeciw Żydom działań bojkotujących, zarówno rząd jak i Kościół jednoznacznie jednak krytykowały stosowanie wobec nich przemocy.
 
W pogromach ludności żydowskiej w latach 1935–1937 zginęło 97 Żydów, kilkuset zostało rannych. Po zajściach w Przytyku, socjaliści z partii Bund i PPS zorganizowali demonstracje protestacyjne.
 
W roku 1937 wprowadzono, podobnie jak w Wielkiej Brytanii i Ameryce  tzw. numerus clausus, ograniczający liczbę żydowskich studentów na polskich uczelniach, do 8%, odzwierciedlało to liczbę ludności żydowskiej zamieszkującą Polskę przed wojną. W zamierzeniu zasada numerus clausus miała wyrównać szanse edukacyjne młodzieży wiejskiej. Wprowadzeniu numerus clausus towarzyszył spór na temat problemów w dostępie do szkolnictwa wyższego. Ograniczenie to stanowiło formę dyskryminacji młodzieży żydowskiej, jednak powodem jego wprowadzenia było zapotrzebowanie na oświatę wśród potomków chłopów pańszczyźnianych z czasów zaborów. Młodzież wiejska, zdobywszy umiejętność czytania i pisania, próbowała dostawać się na uniwersytety i spotykała się tam z trudnościami wywołanymi nadreprezentacją młodzieży żydowskiej (np. na Wydziałach Prawa i Medycyny Uniwersytetu Warszawskiego Żydzi stanowili ponad 50% ogółu studentów).
 
Dyskusja w latach 30. na temat szkolnictwa wyższego była związana z przyczynami społeczno-gospodarczymi i nie była wynikiem bezmyślnej dyskryminacji, jednak pod presją nacjonalistycznych organizacji (min. ONR, Ruch Narodowo-Radykalny Falanga, Obóz Narodowo-Radykalny ABC, Młodzież Wszechpolska, Sekcja Młodych Stronnictwa Narodowego, Polska Partia Narodowo-Socjalistyczna, Partia Narodowych Socjalistów, Narodowo-Socjalistyczna Partia Robotnicza), w wyniku szeregu napadów na żydowskich studentów i ich obrońców władze zezwoliły 1937 na utworzenie na terenie uniwersytetów tzw. gett ławkowych zmuszające studentów żydowskich do zajmowania miejsc tylko w wyznaczonych miejscach sal wykładowych. Niektóre stowarzyszenia wprowadziły wzorowany na nazistowskim Arierparagraph, tzw. „paragraf aryjski” czyli zakaz przynależności dla nie-chrześcijan

 Na przełomie 1937 i 1938 klub piłkarski Warta Poznań wystąpiła z żądaniem wprowadzenia paragrafu aryjskiego czyli wykluczenia z PZPN klubów, sędziów i piłkarzy nie-chrześcijan.
 
Celem ataków i napaści antysemickich stali się m.in. wybitni pisarze polscy: Bolesław Leśmian, Antoni Słonimski i Julian Tuwim. Domagano się usuwania Żydów i Polaków pochodzenia żydowskiego z różnego rodzaju instytucji i organizacji.
 
Antysemityzm był jednym z dominujących tematów propagandy niemieckiej w Generalnym Gubernatorstwie (rozpowszechnianej m.in. przez Teatr Objazdowy Generalnego Gubernatorstwa). Zarejestrowano przypadki donoszenia niemieckiemu okupantowi o kryjówkach, w których przebywali Żydzi i wydawania Żydów w ręce gestapo (patrz: szmalcownik) i bezpośredniego udział w ich mordowaniu (np. pogrom wielkanocny, pogrom w Jedwabnem). Pogromy miały miejsce (poza pogromem wielkanocnym) na terenach zajętych przez hitlerowców w 1941, a wcześniej okupowanych przez ZSRR. Towarzyszyły im wysuwane wobec Żydów zarzuty o sympatie probolszewickie i antypolskie.
 
Postawy te z całą stanowczością krytykowane były wielokrotnie przez władze rządu emigracyjnego (m. in. w latach 1942–1945 działała Rada Pomocy Żydom) i państwa podziemnego. Armia Krajowa wykonała wiele wyroków śmierci na kolaborantach i szmalcownikach, oskarżonych o działania przeciw Żydom.
 
Nie mniej jednak w czasie powstania warszawskiego miały miejsce przypadki rozstrzeliwania ocalałych Żydów przez jednostki AK. W ten sposób ginie rozstrzelany na podwórku przy ulicy Pańskiej 7 współredagujący Biuletyn Informacyjny – Jerzy Grasberg, współpracownik Aleksandra Kamińskiego. Tylko dzięki korzystnemu zbiegowi okoliczności nie został rozstrzelany przez patrol AK ostatni dowódca powstania w getcie warszawskim Marek Edelman. W trakcie powstania w podobnych okolicznościach ginie około 60 Żydów, w tym 44 w wyniku dwu zbiorowych mordów.
 
Na terenach okupowanej Polski Niemcy wprowadzili prawo, które przewidywało karę śmierci za pomoc, ukrywanie, a nawet dostarczanie żywności Żydom – był to jedyny taki przypadek w okupowanej Europie. Mimo to na liście odznaczeń Sprawiedliwy wśród Narodów Świata, przyznawanych przez izraelski instytut Yad Vashem za pomoc udzielaną Żydom, znajduje się ponad 6 tys. Polaków – najwięcej we wszystkich krajach okupowanych przez nazistowskie Niemcy.
 
Po 1944 działacze lewicowi i komunistyczni pochodzenia żydowskiego objęli znaczącą liczbę stanowisk w władzach PRL. Według emocjonalnej relacji ambasadora ZSRR w Polsce w 1949 r. Wiktora Lebiediewa "w MBP poczynając od wiceministrów, poprzez dyrektorów departamentów, nie ma ani jednego Polaka, wszyscy są Żydami". Badania IPN wskazują na znacznie mniejszą liczbę Żydów w MBP. Krzysztof Szwagrzyk, określił ich liczbę na 167 wśród 450 etatów[56] w ścisłym kierownictwie MBP i według jego oceny "w świetle zaprezentowanych danych statystycznych teza o dużym udziale Żydów i osób pochodzenia żydowskiego w kierownictwie UB sformułowana została na podstawie prawdziwych przesłanek i jako taka odzwierciedla fakt historyczny..."
 
Bezpośrednio po wojnie, w wielu przypadkach dopuszczano się do aktów przemocy, grabieży oraz zabójstw na repatriowanych do Polski Żydach, m. innymi na trasie kolejowej ze wschodu do Wrocławia. W Polsce miał miejsce szereg krwawych zajść antyżydowskich m.in. pogrom w Krakowie i pogrom kielecki. W obu pogromach dominujący był klasyczny motyw antysemicki – plotka o tzw. mordzie rytualnym. Wydarzenia w Europie Wschodniej spowodowały masową emigrację Żydów do Palestyny.
 
Początkowo władze komunistyczne zwalczały antysemityzm, później stopniowo przyzwalały na jego występowanie (np. tzw. "odżydzanie wojska" po 1956 i 1967). Po wojnie sześciodniowej na Bliskim Wschodzie oraz po marcu 1968 Polska Zjednoczona Partia Robotnicza, z poparciem przynajmniej pewnej części społeczeństwa, w wyniku antysemickiej kampanii przeprowadziła w latach 1967–1971 ekspulsję polskich Żydów. Ugrupowania jawnie antysemickie były tolerowane przez władze komunistyczne. W PZPR istniała frakcja tzw. partyzantów, związana z osobą Mieczysława Moczara. Niemal cała prasa polska w 1968, po marcu, publikowała regularnie artykuły antysyjonistyczne. Powołane w 1980 Zjednoczenie Patriotyczne Grunwald niejednokrotnie odwoływało się w swym programie do haseł antysemickich.
 
15 czerwca 2006 roku Parlament Europejski przyjął rezolucję, stwierdzającą, że Polska jest krajem zmierzającym do faszyzacji życia publicznego, oraz zarzucającą Polsce wzrost nietolerancji powodowanej antysemityzmem oraz rasizmem, ksenofobią, i homofobią. Pod naciskiem instytucji europejskich wywołanym m.in. akcją Redwatch prowadzoną przez grupę Krew i Honor oraz atakiem na rabina Schudricha przez sympatyka PPN, polski wymiar sprawiedliwości zainteresował się działalnością najbardziej skrajnych polskich grup i środowisk antysemickich np. Combat 18, Krew i Honor, Polska Partia Narodowa.
 
Kontrowersje w łonie Parlamentu Europejskiego wzbudziła książka "Wojna cywilizacji w Europie", europosła Macieja Giertycha z LPR, w której zawarte były cytaty i teorie Feliksa Konecznego, biuro Parlamentu Europejskiego uznało za naganne poglądy wyrażane przez Macieja Giertycha. Izraelskie MSZ uznało broszurę za rasistowską i antysemicką.
 
15 listopada 2006 roku Europejski Kongres Żydów opublikował raport na temat antysemickich reakcji w UE na prowadzoną przez Izrael wojnę w Libanie. W części raportu dotyczącej Polski stwierdzono że wzrastający w częściach społeczeństwa polskiego antysemityzm nie miał związku z wojną w Libanie. W odróżnieniu od wielu krajów zachodnich nie odnotowano w Polsce ataków na Żydów. W raporcie ponowiono krytykę audycji Radia Maryja, już wcześniej krytykowane przez Kongres jako antysemickie.
 
Redaktor raportu Ilan Moss w wywiadzie dla "Rzeczpospolitej" powiedział m.in. "W Polsce antysemityzm występuje czasami w dyskursie politycznym czy w mediach. Pojawiają się nieprzychylne Żydom napisy na murach. Nie dochodzi jednak do aktów przemocy. Polscy Żydzi czują się bezpiecznie. Zupełnie inaczej jest na Zachodzie."
 
W podobnym tonie skomentował raport EJC naczelny rabin Polski Michael Schudrich, stwierdzając że "Rozpowszechnione na świecie stereotypy są całkowicie nieprawdziwe. Kraje kojarzone z antysemityzmem, czyli niestety również Polska, w rzeczywistości wcale takie nie są. Antysemickie zachowania występują natomiast na liberalnym, wolnym Zachodzie."
 
W 2011 Fundacja Wiedza Lokalna (której celem jest monitorowanie treści publikowanych przez internautów) przeprowadziła badanie forów internetowych działających przy portalach onet.pl, wp.pl i gazeta.pl pod kątem nasycenia postów słownictwem wyrażającym negatywne emocje. Wyniki wykazały, że najbardziej narażoną na słowne ataki internautów społecznością jest mniejszość żydowska.
 
Serge Cwajgenbaum, sekretarz Europejskiego Kongresu Żydowskiego, wypowiadając się na temat antysemityzmu w Polsce, powiedział, że Polska ma opinię najlepszego przyjaciela Izraela w Europie.

Sytuacja prawna w Polsce
Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483):
 
Art. 32.
 1.Wszyscy są wobec prawa równi. Wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne.
 2.Nikt nie może być dyskryminowany w życiu politycznym, społecznym lub gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny.
 
Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553, z późn. zm.):
 


Art. 256.
 


Kto publicznie propaguje faszystowski lub inny totalitarny ustrój państwa lub nawołuje do nienawiści na tle różnic narodowościowych, etnicznych, rasowych, wyznaniowych albo ze względu na bezwyznaniowość, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
 



Art. 257.
 


Kto publicznie znieważa grupę ludności albo poszczególną osobę z powodu jej przynależności narodowościowej, etnicznej, rasowej, wyznaniowej albo z powodu jej bezwyznaniowości lub z takich powodów narusza nietykalność cielesną innej osoby, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

/żródło: wikipedia/