Cała historia Purim jest odkrywaniem tego, co ukryte przed ludzkim wzrokiem, dopóki się nie spełni jako rezultat działania przypadku. O wszystkim - odnosimy wrażenie śledząc przebiegu zdarzeń - decyduje właśnie zbieg okoliczności. Królowa Waszti nie jest akurat w nastroju, aby pojawić się na uczcie. To z kolei powoduje gniew pijanego króla, niewspółmierny do wykroczenia. Mordechaj akurat przypadkowo znajduje się w odpowiednim czasie i miejscu, aby usłyszeć o planowanym zamachu na życie króla; królowi z kolei przypadkowo przypomina się zasługa Mordechaja, bo akurat tej nocy cierpi na bezsenność; wreszcie Haman zostaje przypadkowo "przyłapany" przez króla w jednej komnacie z Esterą, co staje się dla niego równoznaczne z wyrokiem śmierci. Nawet dzień zagłady Żydów decyduje się poprzez przypadek: "rzucono pur, to znaczy los" ("hipil pur hu hagoral"). O tego słowa (purim - losy) powstała nazwa święta, co oczywiście ma znaczenie symboliczne. Światem historii purimowej rządzi więc przypadek. Tak silnie obecna w Tanach ręka Boga pozostaje ukryta, co nie oznacza - mówią mędrcy - że jest nieobecna.

Wyjaśnia to rolę, jaką w Purim spełniają maski: symbolizują one właśnie cud ocalenia Żydów, który okrywa się za kostiumem, przebraniem, wprowadzeniem w błąd, zatajeniem prawdziwego sensu wydarzeń - ukryciem działań Boga za maską przypadku.

Stanowi to także wyjaśnienie zagadkowego polecenia Talmudu (Megila 7b), które nakazuje upicie się tak, aż "nie będzie się znało" (ad delo jada) różnicy między "arur Haman" (przeklęty Haman) i "boruch Mordechaj" (błogosławiony Mordechaj). Ten nakaz też podlega regule ukrycia i zatajenia. Nasz intelekt ma być wyłączony: rzeczywistość ma ukryć się przed naszą percepcją, bo tylko wtedy ujawni się wyższa prawda: za tym co postrzegamy jako przypadek, kryje się działanie Boga.

Purim jest najbardziej "fizycznym" z wszystkich świąt żydowskich. Przykazanie wysyłania smakołyków, jako podarunków, nakaz zjedzenia wyjątkowo dużego posiłku purimowego, wreszcie (jako kropka nad "i") właśnie zalecenie upicia się - to wszystko są micwot (przykazania) odnoszące się do ciała, a nie do ducha. Jakie więc jest - dla kontrastu - najbardziej duchowe święto żydowskie? Oczywiście Jom Kipur. Sposoby przestrzegania tych dwu świąt są diametralnie różne. A jednak, gdy przyjrzymy się im bliżej, zauważymy ich - ukryte i zamaskowane - podobieństwa i analogie. Pełną nazwą Jom Kipur jest Jom HaKipurim. Dosłownie oznacza to: "Dzień jak Purim". Wydaje się to zaskakujące: Jom Kipur porównywany z Purim? Jak to możliwe?!

Purim i Jom HaKipurim stanowią zwierciadlane odbicie siebie nawzajem. W Jom Kipur obowiązuje post. W Purim nakazane jest ucztowanie i picie alkoholu. Jom Kipur jest świętem, które kładzie największy nacisk na duchowość. Purim - na fizyczność. Wniosek ujawnia ukrytą prawdę: Boga można - twierdzą mędrcy - i należy chwalić nie tylko w duchowym skupieniu Jom Kipur, przez ograniczenie wynikające z postu, ale także w karnawałowym nadmiarze Purimu, które - jak każdy karnawał - stanowi antytezę jakichkolwiek ograniczeń. Bowiem Bóg nie objawia się wyłącznie poprzez cuda widoczne i bezdyskusyjne w swojej niezwykłości (nes niglah) - które jesteśmy w stanie bezbłędnie "duchowo" rozpoznać, ale także przez działania (cuda) ukryte (nes nistar) - które ukrywają się całkowicie w fizycznym aspekcie rzeczywistości, jak realna twarz pod maską.

Człowiek jest istotą zarówno duchową, jak i fizyczną. Ma ciało i duszę. Jeżeli dusza chwali Boga w Jom Kipur, a ciało ogranicza wówczas swoją obecność, to w Purim jest odwrotnie: ciało staje się najważniejsze jako narzędzie rytuału pochwały Boga, a tak istotne składniki duszy jak intelekt i umiejętność analizy - zostają ograniczone aż do stanu, w którym "nie będzie się znało" (ad delo jada). I kiedy nasz intelekt jest ograniczony, gdy w historii Estery widzimy splot przypadkowych zbiegów okoliczności, gdy podczas karnawału Purim otaczają nas maski i kostiumy i gdy wreszcie uświadomimy sobie, że ani razu nie ma w Księdze Estery odwołania do Boga, zrozumiemy słowa napisane przez Raszi: "W dni Estery będzie hester panim (ukrycie Twarzy Boga)".

Podsumowując: historia opowiadana w Purim udowadnia, że działania Boga mogą być maskowane przez coś, co człowiek nazywa przypadkiem i nawet gdy "twarz Boga" jest niewidoczna, nie oznacza, że nie działa Jego dłoń. Wówczas, gdy - podczas obchodów tego święta - rytuały apelują przede wszystkim do fizycznej strony naszej osobowości, właśnie ten fizyczny aspekt może równie dobrze jak duchowy chwalić Boga, bo w nie mniejszym od niego stopniu jest częścią istoty ludzkiej.

Stowarzyszenie 614. Przykazania