Inn± popularn± nazw± jest תפארת ישראל (Chwała/Piękno Izraela), która przede wszystkim miała podkre¶lać duchowe a nie fizyczne piękno obecne w danej budowli.

Co w przypadku niektórych synagog, jest nad wyraz oczywiste, gdyż do¶ć trudno jest się w nich doszukać architektonicznej urody. Synagoga תפארת ישראל na Starym Mie¶cie w Jerozolimie oddawała najprawdopodobniej obydwa aspekty słowa tiferet. Obecnie pozostało po niej tylko najniższe piętro. Resztę została zburzona przez Jordańczyków w 1948r.

Ale na zdjęciach i z opisów, wygl±da do¶ć imponuj±co. Duży, dwu piętrowy budynek góruj±cy nad żydowsk± dzielnic± Starego Miasta. Cało¶ć zwieńczona kopuł±. Jak głosi legenda kopułę tę ufundował sam cesarz Frazc Josef,  podczas swojej wizyty w Jerozolimie. Rabin Nissan Beck był głównym organizatorem budowy tejże chasydzkiej bożnicy. Według jednej z historii zwi±zanych z wizyta cesarza, na pytanie Ja¶nie Wielmożnego Pana dlaczego synagoga nie ma jarmułki, zdj±ł z głowy swoj± czarn± aksamitna kipę i w wymownym ge¶cie wyci±gn±ł przed cesarzem. Tiferet Izrael, ¶wiadczyła o pięknie i dumie  Izraela, o jego m±dro¶ci i ¶więto¶ci. Nosiła imię jakim nazywano ¦więtego Cadyka z Różyna, rabi Izraela Friedmana, którego ojciec Rabi Szalom Szahane z Pohrebyszcze był uczniem samego Magida z Międzyrzecza, ucznia Baal Szem Towa. ¦więty z Różyna był natomiast protoplast± wielu chasydzkich dynastii takich jak Sadogóra, Skwer, Viznic czy Czortków. Dzięki jego i jego syna Reb Abrahama Jakuba z Sadogóry opiece i poparciu, udało się w 1872 dokonać inauguracji pierwszej chasydzkiej bożnicy na starym mie¶cie w Jerozolimie. Synagoga swoj± konstrukcj± miała głosić chwałę narodu żydowskiego. Jej przestronne izby i bogate dekoracje miały rywalizować z ko¶ciołami oraz z  meczetami starego miasta. Biała kopuła dorównywała dzwonnicom i minaretom.

Ta, jak j± nazwał Cesarz Franc Josef, jarmułka przykrywaj±ca dzieło rabi Becka, również wi±zała się z imieniem synagogi. Podczas porannych błogosławieństw mówimy „Błogosławiony jeste¶, Haszem, nasz Boże królu Wszech¶wiata, który ukoronowujesz Izrael Chwał± (Tiferet)”. Jak podaj± komentatorzy, błogosławieństwo to dotyczy porannego nakrywania głowy. Nakaz nakrywania głowy przez Żydów, jest oznak± przyjęcia przykazań, przyjęcia dziedzictwa Mojżesza. Tak jak trzymanie Szabatu, przestrzeganie koszeru odróżnia Żydów od pozostałych narodów, podobnie czyni nakrycie głowy. Kipa nad Tiferet Izrael była jak korona nad miejscem gdzie zasiada Król. Jak herb noszony przez jego poddanych.

Po prawie 1500 latach, gdy aszkenazyjscy Żydzi powrócili do Jerozolimy byli dumni z tego, że znowu mog± mieszkać w tym ¶więtym mie¶cie. Poprzedni ich pobyt w Jerozolimie, na pocz±tku XVII w., trwał zaledwie 20 lat a zakończył się skandalem finansowym. Zamknęło to europejskim Żydom możliwo¶ć osiedlana się na Starym Mie¶cie, przez następne półtora wieku.  Teraz byli dumni jako aszkenazyjczycy oraz jako chasydzi, przedstawiciele ruchu, który wtedy był jednym z najmłodszych nurtów Judaizmu.

Wyrażenie Tiferet Izrael, tylko raz jeden pojawia się w TaNaChu, w Księdze Lamentacji 2.1 „Ach! Jak zaciemnił gniew Pana Córę Syjonu, str±cił z nieba na ziemię Chwałę  Izraela (Tiferet Izrael)”.  Dla chasydów, potomków uczniów Baal Szem Towa, zbudowanie synagogi na Starym Mie¶cie miało podobny wyraz jak odbudowanie ¦wi±tyni. Bóg, który ukarał Izrael wygnaniem i zburzeniem ¦wi±tyni, teraz po 18 wiekach podnosi Chwałę/Piękno narodu wybranego. Budowa tak wspaniałej bożnicy potwierdzała, że być może Gniew Pana się odwrócił. Teraz, gdy ¦wieci Sprawiedliwi mężowie przemówili w nowy sposób, gdy jak rabini Talmudu spieraj± się z Najwyższym, gdy mog± „wymusić” na Nim zniesienie, lub choćby zawieszenie kary, oto nadszedł czas aby powrócić do Syjonu.Do Syjonu własnie- bo gdziej jest miejsce na Tiferet Izrael?

Podczas gdy galicyjscy Żydzi budowali wielk± synagogę na Starym Miesicie. ¦wieżo przybyła grupa perskich Żydów, budowała swój malutki sztibel w odległej o 3 km od bram Jerozolimy, wsi Zichron Josef. Budowa odbywała się nocami, po tym jak mężczyźni wracali do domów z pracy. Kiedy przyjechali nie mieli prawie nic. Opuszczaj±c swoje domy w Teheranie, Sziraz czy Bagdadzie mogli zabrać tylko niewiele warte drobiazgi. Pozatym i tak niewiele mieli do zabrania.