Uroczystość odbywała się w miejscu szczególnie zasłużonym dla dialogu międzyreligijnego w Polsce. W Kościele Ewangelickim Świętej Trójcy w Warszawie, potocznie zwanym „Katedrą Ekumenizmu”. W tym właśnie Kościele podczas pobytów w Polsce, Papież Jan Paweł II spotykał się z wyznawcami różnych wyznań i religii, prowadząc z nimi dialog. Od tego czasu Parafia Ewangelicka zachowuje najlepsze tradycje dawania świadectwa, że my wszyscy, niezależnie od wyznawanej religii, jesteśmy Dziećmi Tego Samego Jedynego B-ga i powinniśmy się wzajemnie miłować.

    W listopadowym Wydarzeniu brali udział przedstawiciele trzech religii abrahamowych: judaizmu, chrześcijaństwa i islamu. Stronę chrześcijańską reprezentowały: Kościół Ewangelicko-Augsburski (Luterański) w Polsce, Kościół rzymskokatolicki, Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny, Kościół Ewangelicko-Metodystyczny i Kościół Adwentystów Dnia Siódmego. Judaizm prezentowali przedstawiciele Gminy Wyznaniowej Żydowskiej, Oddziału w Poznaniu – Elżbieta i Wojciech Meixnerowie. Obecny był także imam Mahmud Taha Żuk ze Stowarzyszenia Jedności Muzułmańskiej.

    Międzyreligijne spotkanie składało się z dwóch części. Pierwsza część rozpoczęła się o godz. 10.30. Było nim luterańskie Nabożeństwo ze Spowiedzią i Wieczerzą Pańską. Intencją Nabożeństwa była modlitwa o Pokój na Świecie.

    Nabożeństwo odprawiał proboszcz, ksiądz (pastor) Piotr Gaś razem z pastorem gościem. Liturgia tego niezwykłego Nabożeństwa kończącego rok kościelny (w liturgii luterańskiej Niedziela Wieczności) rozpoczęła się od imiennego przywitania reprezentantów poszczególnych wyznań i religii.

    Na Niedzielę Wieczności Kościół Ewangelicko-Augsburski wyznaczył hasło biblijne: „Łaską swoją wiodłeś lud, który wykupiłeś.” Księga Szemot/2 Mojżeszowa/Wyjścia 15, 13.

I chyba w tym dniu nie zabrakło B-żej Łaski. Ksiądz Gaś podczas kazania wzywał przedstawicieli trzech tradycji (religii) do przebudzenia duchowego. Tak też się stało. W świecie pełnym tragicznych zdarzeń, wśród pozorów triumfu zła, wszyscy zgromadzeni w Zborze (Kościele) niezależnie od wyznaniowych różnic potrafiliśmy stanowić modlitewną jedność. W trudnym czasie napawa to optymizmem, pokazując Dobro i Jedność, które pochodzą od B-ga.

    Podczas nabożeństwa, ja i żona stanowiliśmy szczególny przykład budowania międzyreligijnych mostów. Reprezentowaliśmy Gminę Wyznaniową Żydowską. Znając bardzo dobrze liturgię luterańską modliliśmy się prawidłowo i dokładnie tak samo, jak parafianie księdza Gasia.

    Po Nabożeństwie odbyła się druga część Uroczystości. W jej trakcie wręczono Medale „Zasłużony dla Tolerancji”. W tym roku Kapituła Fundacji Ekumenicznej „Tolerancja” odznaczyła medalami trzy wybitne osobistości. Byli to:

Ludwik Wiśniewski OP. Ten wybitny dominikanin został tegorocznym laureatem Medalu „Zasłużony dla Tolerancji”, za odważne działania mające na celu wprowadzenie w Kościele rzymskokatolickim elementów teologicznych, które obdarzałyby wiernych tego Kościoła wolnością i prawem wyboru.

    Roman Michalak – Kościół Ewangelicko-Augsburski. Pan Michalak otrzymał Medal za stworzenie przy Parafii Ewangelicko-Augsburskiej, Ekumenicznego Uniwersytetu Trzeciego Wieku. Celem Uniwersytetu jest promowanie wiedzy o chrześcijaństwie, judaiźmie i islamie.

    Dariusz Ciupał z Fundacji Św. Cyryla i Metodego – Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny. Medal został przyznany za budowanie mostów porozumienia pomiędzy narodami, a także za wspieranie rodzin, ze szczególnym uwzględnieniem roli ojca, tzw. tacierzyństwo.

    Na początku drugiej części Uroczystości głos zabrali, Pan Profesor Karol Karski, Prezes Fundacji Ekumenicznej „Tolerancja”, oraz członkowie Kapituły Medalu „Zasłużony dla Tolerancji”. Każdy z Panów wygłosił laudację poświęconą jednemu Laureatowi. Przemówili również Laureaci, dziękując za odznaczenia..

    Następnie został poproszony o wygłoszenie przemówienia imam Stowarzyszenia Jedności Muzułmańskiej – Mahmud Taha Żuk. Ten muzułmański duchowny znany jest od wielu lat z prowadzenia międzyreligijnego dialogu teologicznego. Także tym razem bardzo ciepło mówił o związkach łączących trzy religie abrahamowe.

    Ostatnim poproszonym o zabranie głosu byłem ja. Złożyłem Laureatom gratulacje od Gminy Wyznaniowej Żydowskiej – Oddziału w Poznaniu, a szczególnie w imieniu Przewodniczącej Gminy Żydowskiej, Pani Alicji Kobus. Mówiłem, że Pani Alicja jest również prawdziwym człowiekiem tolerancji. Opowiedziałem, jak zbudowała Gminę Żydowską, która jest Domem wszystkich Ludzi Dobrej Woli, niezależnie od wyznawanej religii, narodowości i rasy.

    Następnie Laureaci określeni zostali hebrajskim słowem Chawerim – Przyjaciele. Słowo to nie zostało użyte przypadkowo. My Żydzi, podczas naszej długiej historii nader często stawaliśmy się ofiarami braku należnej tolerancji. Dlatego każdy, kto propaguje tolerancję jest naszym Przyjacielem.

    Powiedziałem również, że do Serc Laureatów odnoszą się także inne hebrajskie słowa: Achawa – Miłość, Rachaw – Miłosierdzie, Łaska i Emet – Prawda. Ostatnie ze słów – Prawda było okazją by w wypowiedzi nawiązać do religii Laureatów - chrześcijaństwa. Powiedziałem, że Prawda, którą głoszą, zapewne jest bardzo ważna, z racji słów Jezusa: "Ja jestem drogą i prawdą, i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie.” J 14, 6 oraz „Poznacie Prawdę, a Prawda was wyzwoli”. J 8,32.

    Po tych rozważaniach teologiczno-filozoficzno-filologicznych odczytałem treść Listu Gratulacyjnego od Gminy Wyznaniowej Żydowskiej – Oddziału w Poznaniu. Był to odnoszący się do „Zasłużonych dla Tolerancji” cytat z Janusza Korczaka: „Jestem nie po to, aby mnie kochali i podziwiali, ale po to, bym ja działał i kochał. Nie obowiązkiem otoczenia pomagać mnie, ale ja mam obowiązek troszczenia się o świat, o człowieka.”

    Na koniec, stwierdziłem, że być może Laureaci nie wiedząc nawet o tym, spełniają podstawowy warunek żydowskiej duchowości: „Naprawiając świat w Imię Królestwa B-żego.”

    Następnie wręczono Laureatom Listy Gratulacyjne.

    Uroczystość zakończyła się poczęstunkiem i towarzyskimi rozmowami w Lutheranum – podziemiach Kościoła Ewangelickiego Świętej Trójcy.

    Godziny spędzone razem w Warszawie nie były stracone. Napawały optymizmem, że są  ludzie, dla których różnorodność religijna nie jest problemem. Raczej jest okazją do wzajemnego wzbogacenia duchowego. O takiej postawie powinniśmy pamiętać w obecnych trudnych czasach, bo nie ma innej drogi wyjścia, niż wzajemna Miłość w naszych sercach.

    Wojciech Meixner