14 dzień Omeru. Zapalenie świec dla Poznania 19:29. Szabat Mewarchim. Hawdala 20:43

W końcu nadejdzie dzień, gdy Miszkan (Świątynia) zostanie konsekrowany, a obecność Boga zstąpi na naród Izraela na stałe.

Będzie to dzień pełen uroczystości, radosnej pieśni, duchowego podniecenia i oczywiście wymaganych poświęceń, które należy ofiarować w oczekiwaniu na przybycie szechiny.

Dwie grupy składają ofiary: Aaron i dzieci Izraela. Ale rodzaje poświęceń różnią się całkowicie w obu przypadkach. Dzieci Izraela złożyły cztery ofiary, które reprezentowały wszystkie rodzaje ofiar w Przybytku Boga:

1) kozła za ofiarę za grzech

2) cielę i jagnięcinę jako ofiarę “olah”

3) wołu i barana jako ofiary pokojowej

4) posiłek składający się z mąki i oleju – mincha

Zasadniczo widzimy każdy typ zwierzęcia dla każdego rodzaju ofiary (ofiara aszam jest tutaj w ramach ofiary hatat), ponieważ symbolizuje prawdziwe “otwarcie” Świątyni i ofiarny aspekt relacji Boga i ludu Izraela.

Z drugiej strony Aaron ofiarowuje sam bez swojej rodziny i składa tylko dwie ofiary, które są całkowicie odwrotne od ofiar składanych przez dzieci Izraela: cielę (egel) za ofiarę za grzech, a baran jako “olah” całkowicie oddany Bogu. Dlaczego?

Aby Aaron mógł pełnić rolę arcykapłana, musi oczyścić się z przeszłych grzechów i błędów, a także przygotować się duchowo do wykonania danego zadania. Dlatego Aaron przynosi dwie ofiary, które symbolizują dwie ważne idee, które Aaron powinien przyjąć i zrozumieć, zanim podejmie rolę kapłana.

Cielec jest przeznaczony na ofiarę przebłagalną, przypominając Aaronowi o jego współudziale w grzechu złotego cielca na Synaju. Owszem, został “uniewinniony”, ale nadal czuje się zaniepokojony swoim zaangażowaniem w tym czasie, nawet w najlepszych intencjach – nadal budował dla ludzi złote cielsko! Ofiara ta reprezentuje pokutę, którą Aaron musi spełnić, aby stać się duchowym przywódcą narodu.

Baran przypomina o oddaniu i pobożności Abrahama. Kiedy Bóg nakazuje Abrahamowi, aby złożył ofiarę ze swojego syna Izaaka, Abraham spełnia to bez wahania i dopiero w ostatniej chwili, Bóg zmienia polecenie wiedząc, że Abraham naprawdę jest bogobojny. Wobec tego ostatecznie Abraham składa Bogu ofiarę z barana.

W ten sposób Aaron dostaje przekaz, że aby przejąć przywództwo duchowe, trzeba po pierwsze zrzec się grzechów przeszłości a po drugie być gotowym na całkowite ofiarowanie się Bogu w przyszłości. Składając te ofiary Aaron przygotowuje się do całkowitego poświęcenia swojego życia Bogu.

Aby wprowadzić obecność Boga w nasze życie, musimy podążać za wskazówkami Tory z naszej paraszy. Musimy podążać za przewodnictwem zarówno Aarona, jak i dzieci Izraela. Musimy ofiarować Bogu wszelki rodzaj modlitwy, medium i aspektu, który połączy nas z Bogiem. Będzie to reprezentować niezliczoną liczbę połączeń, jakie możemy i powinniśmy tworzyć codziennie z Bogiem.

Ale musimy również wejść w sytuację Aarona, oczyszczając nasze serca i umysły z przeszłych nieprawości i próbując stanąć przed Bogiem z czystym kontem. Powinniśmy także być gotowi przyjąć,

że bycie Żydem oznacza poświęcenie, zaangażowanie, konsekwentne zwrócenie się do Boga i poleganie na Nim do końca naszych dni.

W ten sposób my, z pomocą Boga, będziemy godni przyjęcia obecności Boga w naszych sercach i zasługiwali, aby czuć szechinę w naszym codziennym życiu.

Szabat Szalom

Rabin Avi Baumol

Szemini 2

Grecki mit o Ikarze mówi o synu Dedala, mistrza rzemieślniczego, który próbuje uciec z Krety, używając specjalnych skrzydeł, które jego ojciec przygotował dla niego z piór i wosku. Przed podróżą ojciec ostrzega Ikara, aby nie leciał zbyt nisko ponieważ wilgotność morza uniemożliwiałaby mu lot i ucieczkę, ale także by nie leciał zbyt wysoko, ponieważ słońce może go spalić i roztopić wosk. Ikar zignorował słowa ojca i przeleciał zbyt blisko słońca, spłonął i spadł do morza.

To ponadczasowe przesłanie Ikara zostało wyrażone w innych kulturach: chińskiej, babilońskiej, indyjskiej. W ten sposób różne kultury starają się przekazać ludziom pouczenie o “złotym środku” – równowadze, którą trzeba utrzymać pomiędzy samozadowoleniem a oburzeniem. Latanie zbyt blisko słońca jest metaforą naszego pragnienia, aby dotrzeć poza nasze możliwości, ignorując nasze naturalne ograniczenia lub wytyczne religijne.
To samo przesłanie zawiera nasza parasza Szemini. Pojawienie się obecności Boga „szechiny” w „Miszkan” miało być najwspanialszą chwilą dla narodu żydowskiego. Tora potwierdza, że Mojżesz i Aaron spełnili wszystkie wymagania biblijne, aby zainicjować działanie Miszkan. Gdy już zakończyli swoje prace i pobłogosławili naród, chwała Boża pojawiła się przed nimi – ogień Boga spożył ofiarę na ołtarzu. Ludzie ujrzeli ten cud, radowali się i padli na twarze, wyrażając podziw i szacunek.
Jednak w tym momencie dwaj synowie Aarona, Nadaw i Awihu, postanowili, pójść o krok za daleko, ofiarując w świątyni dziwny ogień i przynosząc kadzidło przed ogień Boży, mimo że Bóg tego nie nakazał. Natychmiast ogień Boży strawił ich i umarli przed Bogiem. Jeden z midraszy zauważa, że był to samozwańczy akt Nadawa i Awihu, którzy już tylko czekali aby tych “dwoje starych ludzi umarło” i mogli przejąć ich służbę bogu. Ten brak szacunku wobec poprzedniego pokolenia spowodował ich bezczelność w służbie Bogu, podczas której nie dbali o zasady i prawa świątyni.
Pragnienie Nadawa i Awihu aby lecieć “blisko słońca” miało tragiczne konsekwencje i zmieniło święty moment w żałobę.
Wszyscy musimy starać się utrzymać równowagę w naszym życiu, czy to fizycznym, politycznym, biznesowym, a szczególnie w naszym życiu duchowym. Jeśli zbyt skrupulatnie odczytujemy prawo, nigdy nie osiągniemy naszego potencjału i nie spełnimy naszej życiowej misji. Z drugiej strony przebywanie zbyt blisko słońca jest jeszcze bardziej niebezpieczne. Wypalamy się i niszczymy wszystko wokół siebie, gdy lekceważymy własne ograniczenia. Podobnie jak Ikar musimy zakładać skrzydła i uczyć się latać, ale w przeciwieństwie do mitycznej tragedii, nasz lot musi utrzymać się między słońcem a morzem, między zasięgiem niebios a głębinami wody.
Spraw abyśmy mogli latać i szybować.

Szabat Szalom

Rabbi Avi Baumol