Parsza Behaalotcha

wg Rabina Yosefa Teluszkin

Parsza Behaalotha
(Bamidbar/Liczb 8:1 - 12:16)

Najlepiej znanym wydarzeniem z tej parszy jest kara jaką Bóg wymierzył Miriam, siostrze Moszego, za to, że w rozmowie z Aharonem źle wyrażała się o bracie. Bóg staje naprzeciw Miriam i Aharona. Jest pełen gniewu, bo plotkowali przeciwko Moszemu. Kara jest straszna - Miriam staje się chora na trąd. Aharon prosi Moszego o pomoc. Ten zwraca się do Boga pięcioma słowami modlitwy: "Haszem, spraw, aby była zdrowa" i skóra Miriam natychmiast staje się czysta.

W cierpieniu Miriam rabini upatrywali kary za ciężki grzech laszon hara, czyli obmowy. W innym miejscu Tora mówi: "Nie będziesz chodził jako plotkarz pomiędzy swoim ludem" (Kpł 19:16). Wedle rabinów prawo to oznacza zakaz mówienia źle o innej osobie, nawet jeśli jest to prawda - chyba że słuchający ma uzasadnioną potrzebę, by taką informację posiadać.

W Talmudzie rabini porównali obmowę do morderstwa (Arachin 15b), ponieważ i ono jest nieodwracalne. Szkody wyrządzonej przez złą plotkę nie można cofnąć. Mówi o tym chasydzka opowieść o mężczyźnie, który oczerniał rabina wobec społeczności. Pewnego dnia, czując wyrzuty sumienia, poszedł do rabina, błagał o wybaczenie i powiedział, że gotów jest odpokutować. Rabin kazał mu rozciąć kilka poduszek i rozsypać na wietrze pierze. Mężczyzna zrobił to i wrócił do rabina pytając, co dalej ma uczynić. Rabin powiedział: "Idź i pozbieraj pierze".

"Ależ to niemożliwe", zaprotestował mężczyzna.

"Oczywiście, że to niemożliwe. I choć możesz szczerze żałować zła, które uczyniłeś i szczerze pragnąć je naprawić, nie możesz naprawić szkody, jaką wyrządziłeś słowami tak samo, jak nie możesz pozbierać tego pierza".

Rabin Joseph Telushkin
tłum. BK  

Haftara Behaalotha
(Zecharia 2:14-4:7)

Usiłuję sobie wyobrazić dzień po zburzeniu Świątyni Jerozolimskiej. Dzień, w którym przywódców społeczności pognano do Babilonii. Staram się wyobrazić sobie ból zniszczenia wszystkich marzeń, które śniłem i światów, które zbudowałem. Jak mógłbym zrozumieć cios wymierzony we wszystko, w co wierzyłem? Także w Boga, który miał mnie chronić?

Prorocy zapowiedzieli zniszczenie państwa I orzekli, że Babilonia była jedynie narzędziem w ręku Boga. Cała siła i odwaga, umocnienia i broń - wszystko to było na nic. Ciało Jisraela było zatrute, ale być może duszę dało się ocalić. Powrót z wygnania jest możliwy - powiedzieli prorocy - ale tylko wtedy, gdy Jisrael powróci do Boga.

Przez dwa pokolenia nasz lud znajdował się na wygnaniu w Babilonii. Kiedy niewielka garstka powraca, słyszy proroka Zecharię opisującego połyskujące płomienie ze złotej menory, które obwieszczą powrót bożego ludu do ziemi Jisraela. Gdy Zecharia pyta anioła, który ukazał mu menorę "co znaczt to, co wiedzę?", anioł ogłasza, że Jisrael powróci nie dzięki sile, nie dzięki mocy, ale dzięki Bożemu Duchowi. Pracujcie, budujcie i walczcie, mówi prorok, ale pamiętajcie o duchu Boga.

Psalmista, który ostatecznie był świadkiem powrótu wygnańców do Erec Jisrael śpiewał: "Gdu Bóg sprowadził nas z wygnania do Syjonu, byliśmy zjednoczeni w marzeniu". Ale trud odbudowy - odbudowy murów Jerozolimy, domów, gospodarstw, życia - dopełniła niewielka grupa ludzi, którzy dotarli z trudem do swojej ziemi niosąc kielnię i motykę w jednej ręce, w drugiej zaś - włócznię. Ludzki wysiłek i siła były niezbędne, aby odbudować naród i ziemię, ale słowa Zecharii miały postawić zaporę dumie, która wcześniej przyniosła klęskę. Gdy zakończyli budowę drugiej Świątyni, złota lampa z wizji Zecharii rzucała blask na okolicę.

Stulecia później Żydzi z czterech krańców świata powracają na nowo do ziemi Jisraela. Z traktorami i ciężarówkami, a także ze strzelbą w ręku, żydowskie państwo zostało odbudowane. Bez wątpienia bezpieczeństwo Izraela było i jest efektem bohaterstwa i zaangażowania jego obywateli. Ale przed Knesetem, symbolem nowego państwa, ci wojownicy postawili menorę o siedmiu lampach otoczonych gałązkami oliwnymi. Do naszej ziemi powróciła wizja i słowa proroka Zecharii, aby ostrzec tych, którzy szukaliby jedynie siły. To przypomnienie, że Jisrael musi oddychać także duchem bożym.

David Elcott