W tym momencie Józef nie może już sobie z tym poradzić; jednak istnieje pewna rozbieżność co do kwestii, z czym on nie może już sobie poradzić.

וְלֹא-יָכֹל יוֹסֵף לְהִתְאַפֵּק, לְכֹל הַנִּצָּבִים עָלָיו, וַיִּקְרָא, הוֹצִיאוּ כָל-אִישׁ מֵעָלָי; וְלֹא-עָמַד אִישׁ אִתּוֹ, בְּהִתְוַדַּע יוֹסֵף אֶל-אֶחָיו. ב וַיִּתֵּן אֶת-קֹלוֹ, בִּבְכִי; וַיִּשְׁמְעוּ מִצְרַיִם, וַיִּשְׁמַע בֵּית פַּרְעֹה. ג וַיֹּאמֶר יוֹסֵף אֶל אֶחָיו אֲנִי יוֹסֵף, הַעוֹד אָבִי חָי.

Józef nie mógł już się powstrzymywać (LEHITAPEK) i wobec wszystkich, którzy tam byli, zawołał: „Niechaj wszyscy stąd wyjdą!” Nikogo nie było z nim, gdy Józef dał się poznać swym braciom.  Wybuchnąwszy głośnym płaczem, tak że aż usłyszeli Egipcjanie oraz dworzanie faraona, rzekł do swych braci: „Ja jestem Józef! Czy ojciec mój jeszcze żyje?”

Rozbieżności w tłumaczeniu słowa “lehitapek” uzasadniają tę dyskusję. Raszi tłumaczy to jako “tolerować”, co oznacza, że ​​Józef nie mógł już dłużej tolerować upokorzenia swoich braci przed egipskimi urzędnikami i robotnikami, którzy go otaczali. W tym rozumieniu Józef panował nad sobą i swoimi reakcjami, ale czuł, że krzywda w oczach Boga jaką Egipcjanie wyrządzili jego braciom była zbyt wielka.

Onekolos, Radak, Rabin Yosef Bechor Shor, Rabin Hirsch i wielu innych komentatorów odczytało to zupełnie inaczej: Józef nie mógł się już powstrzymać i kontrolować swoich emocji. Łzy cisnęły mu się do oczu i chciał podzielić się swoimi emocjami ze swoimi braćmi i dlatego musiał się ujawnić.

Te dwie odmienne interpretacje dotyczą stanu umysłu Jozefa, który od 15 lat nie wiedział, co się stało się z jego rodziną i dlaczego został sprzedany do niewoli.

Według Rasziego, Józef był spokojny, opanowany i zamierzał kontynuować swój plan nauczki i pouczenia braci. Trwał by w swoim postanowieniu, gdyby nie to, że zorientował się że Egipcjanie są światkami i otrzymują zbyt wiele informacji, wobec czego ich wszystkich odesłał.

Radak jest jednak przekonany, że Józef poczuł, że traci kontrolę nad swoimi emocjami, wiedział, że zaraz pociekną mu łzy, więc odesłał obcych i wybuchnął płaczem.

Shmuel David Luzatto (Shadal) proponuje trzeci sposób odczytania słowa LEHITAPEK. Wierzył, że Józef miał zamiar zatrzymać Beniamina i odesłać braci do ojca bez ujawniania swojej tożsamości!

Koncepcję tę podtrzymuje również rabin Joel Bin Nun, który zasugerował, że Józef był gotowy, aby założyć nowe osobne plemię Izraelitów z sobą i Beniaminem (synami Racheli, ulubienicą Jakuba). Odesłałby braci z powrotem do Kanaanu bez nadziei na przywrócenie rodzinie Beniamina, ale może bracia w skrycie ducha byliby z tego zadowoleni, skoro przecież zawsze byli rozgoryczeni tym, że ich ojciec Jakub wolał dzieci, które miał z Rachelą od reszty swojego potomstwa.

Józef miał dużo czasu w Egipcie, aby skonstruować teorię, dlaczego jego ojciec nigdy go nie szukał i dlaczego jego bracia nigdy nie chcieli dowiedzieć się o jego losie. Jego wniosek był taki, że podobnie jak w przypadku dzieci Abrahama oraz dzieci Izaaka doszło do rozłamu między braćmi i rozłączenia się rodziny.

Tak więc jego plan polegał na znalezieniu sposobu na zdobycie Beniamina i sprowadzenie go do Egiptu i założeniu nowego szczepu rodziny z dziećmi Racheli. Teraz jednak gdy Beniamin już tam był i Józef już za chwilę mógł zrealizować swój plan Juda wprowadził nową informację że Jakub żyje. A to oznaczało, że żywy ojciec umrzeć zanim odzyska Beniamina. To dla Józefa było już zbyt wiele. Nie mógł tego zaakceptować. Był gotów odwrócić się od swoich braci, których uznał za sprawców swojej straszliwej przeszłości, ale nie mógł zgrzeszyć wobec swojego ojca wyrządzić mu krzywdy. W ten sposób nie mógł dłużej “się powstrzymać” i postępować zgodnie z pierwotnym planem – musiał go zmienić, by pozwolić Beniaminowi wrócić do ojca.

Jedno niejednoznaczne słowo może być czasami kluczem do całej historii. Czy Józef stracił kontrolę emocjonalną, czy nie? Czy rzeczywiście od razu miał w planach połączenie swojej rodziny zapraszając ją do Egiptu, czy to też był wynik zachwiania się jego planów? Czy Juda uderzył w odpowiednie struny i przemówił do brata właściwymi słowami, które spowodowały całkowite wzruszenie i wstrząs Józefa, w konsekwencji czego ujawnił się swoim braciom, czy też Józef wciąż był pod kontrolą i tylko czekał na odpowiedni moment?

Piękno egzegezy Tory leży w możliwości niezliczonych interpretacji. Nasi Talmudyczni rabini znali werset Jeremiasza 23:29: Czyż moje słowo nie jest jak ogień, mówi Pan, i jak młot, który rozbija skałę?

Podobnie jak ze skały można uzyskać wiele iskier, tak samo jedno słowo można zrozumieć na wiele sposobów.