„Samachti beomrim li, beit Haszem melech.”
„Ucieszyłem się, kiedy powiedziano mi: do
domu Boga pójdźmy.” Ps. 122:1
Z tymi słowami na ustach, śpiewanymi jako pieśń, pielgrzymi wędrowali do Jerozolimy, niosąc pierwociny swoich
zbiorów. Natomiast kiedy przekraczali bramy Jerozolimy, zaczynali tańczyć i
śpiewać: „Nasze stopy stoją w twych bramach, o
Jerozolimo!” (Ps. 122:2)
Cóż takiego zawierała
w sobie ta właśnie micwa? Znaczenie
pierwocin stanie się dla nas bardziej zrozumiałe, gdy przyjrzymy się
komentarzowi Sforna do wersetu, w którym Bóg po potopie obiecuje nigdy więcej
nie zsyłać totalnego zniszczenia na ziemię i dodaje:
„Przez wszystkie dni ziemi: sianie i żniwa, zimno i ciepło,
lato i zima, dzień i noc – nie ustaną.
(Bereszit 8:22)
Sforno uważa, że obietnica ta odnosi się do nowego porządku
fizycznego, który Bóg wprowadził po potopie. Owa nowa i „nienaturalna” forma
istnienia spowodowała odchylenie dotychczasowego ruchu
słońca wobec równika i przechylenie pionowej osi Ziemi. Skutkiem tej zmiany są
ciągłe wahania klimatu oraz wegetacji, które pojawiają się od tego czasu. Przed
potopem istniała ogólna równowaga, spokój wśród elementów, w wegetacji roślin
jak i w życiu zwierząt.
W komentarzu Sfat
Emet do paraszy Ki Tawo zostało napisane, że ponieważ wszystko, co Bóg
stworzył, służy jego chwale, jest tak również w przypadku powtarzających się
cyklów zmian zachodzących w naturze. W trakcie każdego cyklu dnia Żydzi modlą
się trzy razy. Dzięki owym powtarzającym się schematom życia człowiek jest
stale utrzymywany w świadomości, że nic nie istnieje mocą swoich własnych sił,
że każda pora roku, każdy jego okres, są jedynie tymczasowym darem od Boga. Poprzez te zmiany
manifestuje się władza Boga nad naturą. Nieustanne odnawianie się rzeczy tego
świata kieruje myśli człowieka do Źródła wszystkich zjawisk.
Pierwociny są właśnie
szczytowym symbolem owego odnawiania się. Wyrażają radość oraz wdzięczność
człowieka dla Boga, który obdarzył go zbiorami danego roku. (rabin Mordechaj
Miller)
W Paraszy Ki Tawo
czytamy również ostatnią mowę Moszego. I dla prawdziwie wierzącego człowieka,
takiego który gorliwie przestrzega Jego nakazów, nie ma piękniejszych i
pełniejszych słów niż te, które zamykają Paraszę Ki Tawo:
„(…)Strzeżcie słów tego przymierza i wypełniajcie je, żeby
się wam udawało wszystko co czynicie.”
(Dwarim 29:8)
Szabat Szalom
Szymon Zadumiński
|