został obdarzony wielkim narodem, którego misją jest nauczanie świata o Bogu. Gdzie mieli tego dokonać? “Lech lecha me’artzecha” – „Idź do ziemi Kanaanu”.

Sefer Szmot (Księga Wyjścia) mówi o narodzie w niewoli oraz o narodzie podczas wyjścia z niewoli. Po wyzwoleniu Dzieci Izraela wypełniają swe przeznaczenie: otrzymują Torę i budują Dom obecności Bożej. Ten dom jest w drodze do ziemi Kanaanu.

Sefer Waikra (Księga Kapłańska) jest instrukcją obsługi domu Bożego w Twoim życiu. Kedusza  (świętość) miejsca, osoby, a także świętość czasu, poprzez wszystkie święta i półświęta w parszy Emor. Księga kończy się świętością ziemi Kanaanu, w ten sposób kontynuując temat przeznaczenia dla ludu Bożego.

Sefer Dwarim (Księga Powtórzonego Prawa) to jedno długie przemówienie Mojżesza nad brzegiem Moabu z widokiem na Kanaan. Każda Księga posuwa się w kierunku apogeum narodu Bożego – przyjęcie Tory, wejście do Ziemii Świętej, by głosić światu wieść o Bogu.

A co z Księgą Liczb – Sefer Bamidbar? Bamidbar to po hebrajsku pustynia. Księga zaczyna się ona od spisu ludności i kontynuuje dyskusję na temat lokalizacji plemion i przemieszczania się po pustyni. Dlaczego parszat Bamidbar tak szczegółowo podlicza i wyznaczania lokalizację wokół domu Bożego (Miszkan)? Odpowiedź staje się jasna, gdy docieramy do paraszy Behalotecha i podekscytowany Mojżesz zwraca się do swojego teścia prosząc go, aby przyłączył do ludu w drodze do Kanaanu.

No właśnie! Ta parasza miała zakończyć podróż. 10 dni i już bylibyśmy w Ziemii Obiecanej, osiągnęlibyśmy kulminacyjny moment całej Tory! Księga Bamidbar powinna być połączona z Księgą Dwarim, powinna być krótkim okresem przygotowawczym i przemówieniem Mojżesza!

Ale Sefer Bamidbar, niechcący się dłuższy, przeciąga. Przepełniona kontrowersjami i grzechem, staje się smutną Ksiegą, w której nie tylko synowie Izraela podupadają, ale i Mojżesz i Aaron są na skraju upadku. Ta Księga mogłaby się nazywać Księgą Knanejską!!!! Ale zamiast triumfującego, krótkiego, marszu do Kanaanu, Księga opisuje przedłużający się czas, czas letargu, podczas którego nie ma rozwoju, tylko statyczna włóczęga.

Przez dwa tysiące lat Żydzi byli Żydami na pustyni – „Bamidbar”. Tułali się. Starali się zadbać o nasz płomień, aż od nowa rozpoczniemy nasz marsz. Potem przyszedł świecki Żyd i zaproponował coś, co się innym tylko marzyło: „ Czemu nie rozpoczniemy ponownie naszego marszu?”. Sto z kawałkiem lat później już nie jesteśmy w Bamidbar ani w Dwarim, ani nawet Żydami z czasów Jezuego. Osadzamy naszą ziemię, budujemy społeczeństwo, rozwijamy ramy religijne i zmierzamy ku kolejnemu krokowi.

Czy już dotarliśmy? Jeszcze nie, ale jesteśmy na dobrej drodze, a nasi pradziadkowie na pewno nam zazdroszczą.

Musimy uczyć się na naszych błędach z dalekiej przeszłości, aby ich nie powtarzać. Niech nieszczęsna Księga Bamidbar będzie dla nas stałym przypomnieniem, że musimy ciągle odbudowywać, przedefiniowywać, a nawet zmieniać siebie, powrócić do Kanaanu i przywrócić tematyczną jedność Tory poprzez głoszenie, że Ziemia Izraela jest naczelną rzeczą w naszej świadomości.

Z pomocą pionierskiej pracy Herzla oraz Ben Guriona wypełniliśmy tę ziemię ludem Bożym, dążąc do jedności i do przywrócenia naszej żydowskiej tożsamości religijnej.

Módlmy się o to, aby nasza podróż nadal osiągała poziom Judaizmu Samuela, Dawida i Salomona (Szlomo) i abyśmy odbudowali dom Boży – Świątynię i powrócili do naszej wspaniałej misji świadczenia o istnieniu Boga Jedynego.

Szabat Szalom

Rabin Avi Baumol