14-11-2010

Przedstawiamy pierwszy z trzech artykułów poświęconych Irenie Sendler. Następne dwie notki zostaną opublikowane bezpoœrednio po pierwszej.

''Jabłoń kwitnąca w Warszawie rodzi owoce w Hamburgu''

''Panie Ambasadorze, gdybym ja wtedy, na Pawiaku, powiedziała moim koleżankom-więżniarkom, że za 60 lat ambasador Niemiec wręczy mi kosz słodyczy i bukiet kwiatów, to one pomyślałyby, że zwariowałam''-Irena Sendler do wizytującego ją w Warszawie ambasadora Republiki Federalnej Niemiec

7 listopada 2010 roku w Hamburgu jedna z dużych szkół państwowych (1500 uczniów) otrzymała imię Ireny Sendler. W pięknej uroczystości wzięło udział bardzo wielu zaproszonych gości. W programie spotkania poza okolicznościowymi przemówieniami: dyrektorki szkoły- pani Ute Pape, senator parlamentu miasta Hamburga odpowiedzialnej za szkolnictwo i edukację – pani Christy Goetsch, Konsula Generalnego RP w Hamburgu - pana Andrzeja Osiaka  głos zabrali goście honorowi. Byli nimi: Janina Zgrzembska - córka Ireny Sendlerowej, jeden z uratowanych dzięki Irenie Sendlerowej - Piotr Zettinger ze Sztokholmu oraz Anna Mieszkowska - autorka książki Matka dzieci Holocaustu, wydanej także w Niemczech (w tłumaczeniu Urszuli Usakowskiej Wolff i Manfreda Wolffa).

Z ogromnym wzruszeniem zgromadzeni w auli szkolnej goście (nauczyciele, młodzież, ich rodzice, oraz zaproszeni dziennikarze z prasy, radia i telewizji) wysłuchali wstrząsającego wspomnienia Piotra Zettingera, wygłoszonego w języku niemieckim. Mówił prosto i jasno o warunkach życia w getcie warszawskim, o okolicznościach opuszczenia dzielnicy zamkniętej kanałami łączącymi getto i stronę aryjską, o kilkuletnim ukrywaniu się w wielu miejscach w Warszawie i poza stolicą, o pierwszym, powojennym spotkaniu z matką  której nie poznał...

  To jego bardzo osobiste zwierzenie zostało ponownie przeczytane następnego dnia na specjalnej lekcji żywej historii z udziałem młodzieży z różnych roczników. Uczniowie zadawali poruszające pytania o to co uratowany chłopiec, dzisiaj starszy pan, pamięta z życia w getcie. Widać było, że temat ich nie tylko interesuje, że chcą zrozumieć jak można dalej żyć z tak trudną i bolesną pamięcią. Jeden z chłopców zapytał wprost: Czy śnią się panu koszmary z przeszłości. Pan Piotr opowiedział im powtarzający się od wielu lat sen-zmorę.

  Janina Zgrzembska mówiła o tym jak jej matka została uhonorowana za ratowanie żydowskich dzieci w czasie hitlerowskiej okupacji w Polsce. Jak Polska i świat pamięta o Irenie Sendlerowej.

   Anna Mieszkowska powiedziała między innymi: „Być członkiem społeczności szkolnej, której patronką jest Irena Sendler, to nie tylko zaszczyt ale i zobowiązanie. W szkole imienia Ireny Sendler powinna panować szczególna atmosfera szacunku dla wartości życia, miłości do każdego człowieka i tolerancji dla jego przekonań. Zrozumienie, że najważniejsze jest dobro. Chciałabym – mówiła Mieszkowska – aby wszystkie szkoły imienia pani Ireny utrzymywały ze sobą kontakty, odwiedzały się, dzieliły doświadczeniami i pomagały w codziennych szkolnych problemach. Wierzę, że za kilka (może kilkanaście lat) absolwenci szkół imienia Ireny Sendler będą się znali, współpracowali ze sobą. Musi powstać globalna sieć ludzi dobrych, nieobojętnych na los drugiego człowieka. Dobro musi zwyciężyć!”.

   Szkolna uroczystość została urozmaicona występami młodzieży w sztuce, dla powstania której inspiracją stała się opisana w książce biografia Ireny Sendlerowej. Był śpiew chóru dziecięcego i nauczycielsko-rodzicielskiego. Po części oficjalnej wszyscy wyszli przed szkołę. Nastąpiło kolejne ważne wydarzenie: posadzenie jabłonki – symbolu ratowania życia.

Irena Sendlerowa tuż przed wybuchem Powstania Warszawskiego w ogródku przy ulicy Lekarskiej 9 wraz z jedną ze swoich łączniczek (Jagą Piotrowską) zakopała dwie  butelki, w których były dane uratowanych dzieci. Ta warszawska jabłonka przetrwała wojnę i dzisiaj jest już bardzo starym drzewem.

    Media niemieckie poświęciły dużo czasu antenowego i miejsca w gazetach temu niezwykłemu wydarzeniu.    

    Gośćmi z Polski gospodarze uroczystości zaopiekowali się wprost nadzwyczajnie. Jeden dzień został zaplanowany na zwiedzanie miasta i portu. Po ratuszu miejskim gości z Polski oprowadzała osobiście pani dyrektor Ute Pape, która kilka lat temu była przewodniczącą parlamentu hamburskiego. Gościom towarzyszyli członkowie Towarzystwa Niemiecko-Polskiego: Jan Dolny, Aleksandra i Hartwig Zillmer, Katarzyna Haase-Georg oraz dr Viola Krizak. Przewodnikiem i troskliwą opiekunką całej grupy delegowaną przez panią dyrektor była nauczycielka tej szkoły – Beata Ratajczak.

Tekst: Anna Mieszkowska

Fotografie: własność Beaty Ratajczak