• Pierwsze weneckie Getto - 1516r.

7 Iyar 1516, dekretem weneckiej Rady Miasta ustanowiono, że wszyscy Żydzi zostaną oddzieleni i przeniesieni na wyznaczony obszar miasta. Był to poczatek separacji ludności żydowskiej w ówczesnej Europie. Getto w Wenecji było otoczony wodą, z kanału prowadzącego do jego bram. W nocy "chrześcijańskie  straże" patrolowały wody wokół getta w celu pilnowania, aby godzina "policyjna" nałożona na Żydów nie została naruszona. W tym czasie zostały nałożone na Żydów również inne poniżające prawa, między innymi nakaz noszenia przez Żydów znaku żółtej gwiazdy Dawida jako identyfikatora.

Mimo tych wszystkich ograniczeń, społeczność żydowska rozkwitała i funkcjonowała normalnie.

W 1797 roku, getto zostało zniesione przez  Napoleona w trakcie Rewolucji Francuskiej.

gettos w języku włoskim znaczy odlewnia, huta, miejsce odseparowane - nazwa spopularyzowana póżniej w całej Europie do określenia miejsca odosobnienia Żydów.

Idea odseparowania Żydów od innych narodowości zrodziła się wśród żydowskiej diaspory już w starożytności. Niektóre gminy żydowskie i autorytety religijne, domagały się wówczas od swoich współwyznawców przestrzegania szeregu ograniczeń w kontaktach z innowiercami, dotyczących m.in. wspólnego zamieszkania czy też nauczania. Żydzi próbowali także bez powodzenia skłonić Cesarstwo rzymskie do pomocy przy egzekwowaniu tych zakazów. W średniowieczu w chrześcijańskiej Europie dążenie do odseparowania było obustronne. Po stronie katolickiej dążenie to znalazło wyraz w uchwałach Soboru Laterańskiego. Pierwszym nowożytnym miastem europejskim, w którym zrealizowano zalecenia Soboru Laterańskiego, by uniemożliwiać Żydom zamieszkiwanie wśród chrześcijan, była Wenecja. W 1516 część weneckich Żydów przesiedlono na wyspę Ghetto Nuovo, a pozostałych w 1541 roku na Ghetto Vecchio. W weneckim getcie zamieszkiwało ok. 5000 Żydów, którzy musieli płacić dodatkowe podatki w wysokości 10 tys. dukatów. W Rzymie budowę getta, z mocy bulli Cum nimis absurdam papieża Pawła IV, rozpoczęto w 1555 roku.

Getta żydowskie zakładano w II połowie XVI wieku prawie we wszystkich miastach włoskich należących do papieża. Wydzielone dzielnice żydowskie nie powstały jedynie w Livorno i Ferrarze. W zamyśle pomysłodawców mury getta miały chronić Żydów przed gniewem chrześcijan w czasie Wielkiego Postu. W gettach powstawały pierwsze synagogi, bowiem wcześniej, jako że obowiązywał Żydów zakaz posiadania ziemi na własność, nie mogli ich budować. Życie społeczne w obrębie odseparowanego getta, w którym, jak w miastach włoskich zetknęli się ze sobą Żydzi Sefardyjscy i Żydzi Aszkenazyjscy, wykształciło odrębną i bogatą kulturę żydowską, np. w Wenecji działała kierowana przez rabina Leona Modenę sławna akademia muzyczna L'Accademia degl'Impediti. Od XVIII wieku coraz częściej zezwalano Żydom zamieszkiwać w chrześcijańskich dzielnicach, jednak wielu z nich wolało pozostać wśród własnych społeczności./wikipedia/