Robert Remak (ur. 26 lipca 1815 w Poznaniu, zm. 29 sierpnia
1865 w Bad Kissingen) – polski i
niemiecki lekarz, żydowskiego pochodzenia; embriolog, histolog, fizjolog i
neurolog. Twórca nowoczesnej embriologii i odkrywca, że wszystkie komórki
pochodzą od komórek. Z jego nazwiskiem związane są włókno osiowe Remaka, pasmo
Remaka, włókna Remaka, zwój Remaka, prawo Remaka-Virchowa. Członek zagraniczny Towarzystwa
Lekarskiego Warszawskiego od 1841, Towarzystwa Lekarskiego Wileńskiego od 1948.
Urodził się 26 lipca 1815 w Poznaniu, jako syn kupca Salmona Meyera Remaka i Frederike z domu Caro. Miał starszą siostrę (Lowenfeld) i trzech braci (Gustav Remak, niemiecki prawnik, zm. 1886, pracował w Filadelfii; Stefan Remak (1821-1890), Stanilas Remak, zm. 1910). Uczył się najpierw w gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu, ukończył je w 1833 roku. Następnie studiował na Uniwersytecie Fryderyka Wilhelma w Berlinie. Jego nauczycielami byli Johannes Peter Müller (1801-1858), Christian Gottfried Ehrenberg (1795-1876) i Johann Lukas Schönlein. Jako student zaczyna pracować w pracowni anatoma i profesora fizjologii Jana Müllera. Pracował też w prosektorium u Froriepa wydał w 1836 zwoją pierwszą prace o budowie nerwów mózgowo-rdzeniowych. W tym samym czasie, w którym prowadził badania mikroskopowe u Jana Müllera brał udział w pracach kliniki pediatrycznej Bareza gdzie zetknął się ze strupniem woszczynowym. W 1839 zaaplikował o pozycję wykładowcy w Uniwersytecie Wileńskim. 3 maja 1841 zaczyna uczyć w swoim prywatnym mieszkaniu Leipziger Strase 18 w Berlinie. W 1840 roku opublikował Uwagi nad wskazaniami do wyniszczenia wyrośli rakowych i nierakowych w Pamiętniku Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego. W 1841 roku nadzorował tłumaczenie podręcznika dla akuszerek z języka niemieckiego. W 1843 zostaje członkiem Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego.
W czerwcu 1847 dostał stanowisko w Uniwerytecie Berlińskim jako Privatdozent. W 1848 roku jego trzej bracia emigrują do Stanów Zjednoczonych ze względów politycznych. Wydział Lekarski Uniwersytetu Jagiellońskiego na zebraniu 5 grudnia 1839 starał się pozyskać Roberta Remaka na kierownika katedry anatomii patologicznej, patologii ogólnej i semiotyki i w 20 listopada 1850 dziekan wydziału lekarskiego proponował Remakowi tę pozycję. 19 stycznia 1859 został profesorem nadzwyczajnym w Uniwersytecie Berlińskim (extraodinarius).
Studentami Remaka byli m.in Wilhelm His i Rudolph Albert von Kölliker.
Ożenił się z Feodorą Meyer (1828-1863), córką Eli Joachima Meyera (1780-1849), berlińskiego bankiera, i Betty Abraham (1788-1839). Umarł 2 lata po śmierci swojej żony pozostawiając szesnastoletniego syna Ernsta Juliusza Remaka (1849-1912) również lekarza neurologa.. Miał też syna Friedricha Remaka ur. 1857. 1 września został pochowany na cmentarzu żydowskim w Berlinie.
Po jego śmierci wspomnienia i nekrologi ukazały się w kilku czasopismach medycznych.
W kolejnych latach opracowania biograficzne na jego temat napisali Chorożycki , Higier, Motty, Papez, Schmiedebach i Pearce Otis i Lagunoff.