Mija właśnie 65 lat od historycznego głosowania nad podziałem Palestyny. 29 listopada 1947 Zgromadzenie Ogólne Organizacji Narodów Zjednoczonych przyjęło Rezolucję nr 181. Była to decyzja w sprawie podziału Brytyjskiego Mandatu Palestyny, otwierająca drogę do ustanowienia państw żydowskiego i arabskiego.

Brytyjski rząd, sprawujący kontrolę nad terytorium Palestyny w ramach władzy mandatowej, uznał, że niemożliwe będzie pogodzenie sprzecznych oczekiwań społeczności żydowskiej i arabskiej. Wobec tego w kwietniu 1947 r. „kwestia palestyńska” oddana została do rozpatrzenia Zgromadzeniu Ogólnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Powołano specjalny komitet, który miał naszkicować możliwe scenariusze przyszłości kraju. 29 listopada 1947 r. Zgromadzenie zagłosowało za przyjęciem rekomendacji komitetu, zakładającej podział kraju na dwa państwa.

Społeczność żydowska przyjęła plan, arabska go odrzuciła.

Rezolucja przyjęta została na 128 sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ. Za przyjęciem głosowały 33 państwa (w tym m.in. Polska, Stany Zjednoczone, Francja, Czechosłowacja, ZSRR, Holandia), 13 krajów było przeciwnych, a reprezentanci 10 wstrzymali się od głosu.

Wkrótce po głosowaniu w ONZ arabskie oddziały paramilitarne zasilane przez ochotników z innych krajów arabskich rozpoczęły kampanię ataków na społeczność żydowską. Celem tych działań było zniweczenie postanowień rezolucji i zapobieżenie powstaniu państwa żydowskiego. Mimo początkowych porażek żydowskie siły samoobrony zdołały odeprzeć napastników i przejąć kontrolę nad całym obszarem wyznaczonym dla państwa żydowskiego.

​Izrael ogłosił niepodległość 14 maja 1948 r. W ciągu niecałej doby rozpoczęła się inwazja regularnych armii Egiptu, Jordanii, Syrii, Libanu i Iraku, zmuszając Izrael do obrony odzyskanej na ziemiach przodków suwerenności.

​Pełen tekst rezolucji dostępny jest w języku angielskim na stronie MSZ Izraela.