Proklamacja niepodległości Izraela odbyła się 14 maja 1948 o godzinie 16:00 w Domu Dizengoffa (Sala Niepodległości) w Tel Awiwie. W jego następstwie powstało żydowskie państwo Izrael na części terytorium Mandatu Palestyny, które zostało podzielone przez ONZ na dwa odrębne państwa: arabskie i żydowskie. W Izraelu obchodzi się święto państwowe, Jom Ha-Acmaut (hebr. יום העצמאות - "Dzień Niepodległości"). Jest ono obchodzone według kalendarza żydowskiego w dniu 5 ijar. W tym samym dniu Arabowie obchodzą Jom Al-Nakba (arab. يوم النكبة - "Dzień Katastrofy")[1].
Uroczystość proklamacji niepodległości Izraela miała odbyć się 14 maja 1948 w Tel Awiwie na posiedzeniu Rady Ludowej (Mo'ecet Ha-Am), które zwołano na godzinę 15:30. Rozpoczęło się ono z opóźnieniem, o godzinie 16:00, z powodu spóźnienia się Ze'ev Sharefa z tekstem Deklaracji Niepodległości. O godzinie 16:00 uroczystość rozpoczął Dawid Ben Gurion. Spontanicznie odśpiewano hymn "Hatikwa", który stał się hymnem państwowym Izraela[2]. Na ścianie wisiał portret Theodora Herzla (twórcy Syjonizmu) oraz flagi Izraela. Następnie Dawid Ben Gurion odczytał pełen tekst Deklarację Niepodległości, głoszącą ustanowienie państwa Izraela. Przemówienie trwało 16 minut, po czym Dawid Ben Gurion poprosił rabina Jehudę Lejba Majmona o odmówienie modlitwy Sze-hechejanu (hebr. שהחינו). Potem sygnatariusze złożyli swoje podpisy pod dokumentem. Całość uroczystości zakończył Dawid Ben Gurion słynnymi słowami: "Państwo Izraela powstało. Uroczystość jest zakończona"[2]. Natychmiast po zakończeniu uroczystości proklamacji niepodległości Izraela powołano Tymczasową Radę Państwa (hebr. מועצת המדינה הזמנית, Moezet Ha-Medina Ha-Zmanit), a organ wykonawczy nazwano Rządem Tymczasowym (hebr. הממשלה הזמנית, Ha-Memszala Ha-Zmanit). Przewodniczącym Tymczasowej Rady Państwa został Chaim Weizmann, a premierem rządu - Dawid Ben Gurion. Na pierwszym posiedzeniu Tymczasowej Rady Stanu Chaim Weizmann podsumował znaczenie odrodzenia się Państwa Izraela: "Jest to wielki dzień w naszych dziejach. Niech nie będzie nam to poczytane za przejaw pychy, jeśli powiemy, że jest to również wielki dzień w dziejach świata. Odrodzenie państwa żydowskiego to efekt walki w słusznej sprawie. Jeśli my, cierpiący i nieszczęśliwy naród, zubożały i sponiewierany, otrzymaliśmy przywilej świętowania tej okazji, to istnieje nadzieja dla wszystkich, którzy dążą do sprawiedliwości". Niezwłocznie anulowano brytyjską Białą Księgę z 1939 r., gdyż nowo powstałe państwo miało być otwarte dla imigracji wszystkich Żydów. Rankiem 15 maja 1948 rozpoczęła się wojna izraelsko-arabska, znana w Izraelu jako Wojna o Niepodległość (hebr. מלחמת העצמאות, Milchemet Ha-Acmaut). Osobny artykuł: Pierwsza wojna izraelsko-arabska 1948-1949. W 11 minut po ogłoszeniu Deklaracji Niepodległości nowe państwo zostało oficjalnie uznane osobiście przez prezydenta Harry'ego Trumana w imieniu USA, a następnie przez Iran, Gwatemalę, Nikaraguę i Urugwaj. 17 maja 1948 istnienie Izraela uznał Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich oraz Polska, Czechosłowacja, Jugosławia, Irlandia i Republika Południowej Afryki. 11 maja 1949 Państwo Izraela zostało przyjęte do Organizacji Narodów Zjednoczonych. Kandydaturę Izraela poparł wówczas Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich.